Her gün sadece birkaç saat çalıştığınız bir hayat düşünün...
Az çalışarak bile rahatça geçinebildiğiniz için, hayatınızda ekonomik stres ve baskı yok!
Gelecek endişeniz de yok!
Eğitim ve sağlık ihtiyaçlarınızı tamamen devlet karşılıyor.
Öyle 'Ne kadar güçlü ve zenginsen, o kadar mutlusun' yanılgısı ile de yaşamıyorsunuz.
Hiç kimsenin 'Ben senden üstünüm' egosu tavan yapmamış. 'Şöyle hafif rüzgarı tenimde hissedebileceğim, palmiye ağaçları ile dolu, beyaz kumsalları olan tropikal bir adaya mı gitsem, yoksa Toskana'da küçük bir kasabaya mı?' Bütün derdiniz, boş vaktinizi nasıl geçirebileceğiniz üstüne... Çok mu abarttım?

DAHA ÇOK ÇALIŞIYORUZ
Valla ben abartmadım.
1930 yılında iktisatçı John Maynard Keynes; 'Torunlarımız İçin Ekonomik Olasılıklar' adlı çok ses getiren makalesinde, gelecek için böyle refah dolu bir dünyayı öngörmüş.
Ekonomilerin geliştikçe, sistemin oturacağını ve daha az çalışacağımızı düşünmüş.
Keynes'in ortaya attığı bu fikirden neredeyse 100 yıl sonra, pek çok ekonomik gelişim yaşandı ama ya çalışma saatleri...
Sevdiklerimizle beraber olmanın bizleri mutlu edeceğini söylüyoruz ama ofiste geçirdiğimiz saatlerin sayısı sanki üç misli arttı. İyi de neden bu kadar çok çalışıyoruz? 'Zenginlik nedir ki?' demiş Keynes...
Peki ya iyi bir hayat nedir?
Popüler kültürün üstümüze saldığı alışkanlıkları tatmin etmek için yaşamak mıdır iyi hayat?

SORUN PARA MI?
Daha çok harcadıkça, daha çok tatmin olabiliyor muyuz gerçekten?
Yoksa daha fazlasını ve daha iyisini istemek, alışkanlığa mı dönüştü?
Artık hangi birimiz bir şeyi sadece yapmaktan zevk aldığımız için yapabiliyoruz?
Çalışırken, para kazanırken, hatta harcarken bile beynimizin derinliklerindeki yetersizlik hissi, daha iyi olabilme ihtiyacı; 'iyi hayatı' hissedebilmemize izin vermiyor ki! Çünkü ölçümüz 'kendimize ait' iyi bir hayat değil, başkalarınınkinden daha iyi bir hayat...
Sorun para değil zaten...
Paranın peşinden hırsla koşarken, hayatın en basit zevklerini kaçırıyor olmamız.
Parayı anlamlı bir işe, anlamlı ilişkilere ve tecrübelere tercih ediyor olmamız...
Daha fazla para, insanı daha fazla mutsuzlaştırmıyor belki ama ben daha mutlu ettiğini de görmedim... İyi hayatın ne olduğu hakkında fikrimiz değişmediği sürece, bu sistemin ve tatminsizliğin esiriyiz.