Bir yaştan sonra aradığını bulamamak, bulamayacağını hissetmek ve de yalnızlık korkusu o kadar ağır basıyor ki, karşımıza çıkan 'eh işte!' kategorisindeki bir insana kendi istediğimiz kostümü, şapkasından ayakkabısına kadar giydiriveriyoruz. Ya o aslında hödük gibi görünür ama aslında çok centilmendir. Yok yok pinti değil, sadece tutumludur o! Bana hiç sevdiğini söylememesi beni sevmediğinden değil, duygularını kendi içinde yaşamayı tercih ediyor da ondan. İltifat etmez ama ben bilirim beni ne kadar güzel bulduğunu... Küsünce hediyeleri geri ister, ama şakacıktan! Şimdi tüm bu kendi kendine uydurulan palavraların gerçeği şudur ki: Evet adam tam bir kalas! Cimrinin teki, yediğin lokmanın hesabını yapıyor. İnsan sevdiğine bunu belli eder. Bu hıçkırık gibi istem dışıdır zaten. Saklanamaz! Seni sevdiğini söylemiyorsa bunun tek bir anlamı vardır: Adam seni sevmiyor! Sana iltifat etmiyor, çünkü seni beğenmiyor. Adam gibi adam aldığı hediyelerin peşine düşmez. Zoraki bile almış olsa!

DOMUZDAN POST OLMAZ
İşte Deniz Akkaya'nın durumu da tam budur. Kızının babası hakkında kendi kendine bir aklama çabasında... Daha neyini savunuyorsa?! Adam kızını nüfusuna almıyor, kızının annesi olacak kadına kıçı kırık bir cip yüzünden dava açıyor, eğer kızmışsa, bebeği doktora götürürken bile Deniz'e yardımcı olmuyor! Ama Akkaya'ya sorsan, "Her şeyden önce biz çok iyi dostuz" diyor. Bacım senin hiç dostun olmamış anlaşılan. Dostlar birbirlerine para hesabı yapmazlar, birbirlerini zor günlerinde yalnız bırakmazlar, başkalarının yanında küçük düşürmezler, aldıkları hediyeleri işler ters gidince 'Ver len onları geri!' deyip istemezler vs. vs. Efe Önbilgin bunların hepsini yapmış meğer... Hele o dosttan(!) bir de çocuk yaptıysan; bu dediklerimin hiçbiri başına gelmez, gelmemeli. Ah Denizcik ah! Bu adama bir de çocuk yaptın di mi? Bari savunmaya kalkma!