Önce şunu belirteyim, ben Kıvanç Tatlıtuğ'un karanlık yüzünü daha çok sevdim. 'Ezel'deki façalı yüzüne ve oynadığı tipe bayıldım. Adam özünü bulmuş sanki. Bu arada bir 'façalı erkek kadın kısmınca makbul müdür, değil midir?' tartışmasıdır gidiyor. Bilirkişi olarak olaya müdahil olmam gerekirse; tabii ki makbuldur! Bir kere façalı erkek acıyı görmüş, acıya dayanıklı erkek demektir. Dolayısıyla arızaya geçmiş bir kadından gelecek her türlü darbeye de alışıktır. Zoru gördüğünde cillop hemcinsleri gibi kuyruğu kıstırıp arkasına bakmadan kaçmaz. Mücadelecidir. Savaşçıdır. Yeri gelir kadının anasını ağlatır ama aynı zamanda şefkatin de ne demek olduğunu çok iyi bilir. Göstermekten imtina etmez. Çünkü vakti zamanında kendisi de o şefkate muhtaç kalmıştır. Yaralarını saracak bir el aramıştır. O yüzden elini, biz yaralı ceylanlara uzatmaktan hiç gocunmaz, kaçınmaz. Aklını saçıyla, başıyla, baklava göbeğiyle bozmuş plastik lego adamcıklarından iyidir yani. Ver gelsinnn!