Bir dosta ve kocaman bir çöp torbasına bakarmış her şey. Hadi bakalım. Bu evde fazla ne varsa atalım. Düşünmeyelim, gözyaşı dökmeyelim... Önce şu sinema biletlerinin, fotoğrafların falan olduğu kutu çöpe... İnsan biriktirmeye amma meraklı... Sonra şu gardırobumda duran siyah gömleği... Şiiişşt! Son bir kez koklayayım öyle git gideceksen yapmak yasak! Ayıcıklar siz de doğru mavi poşete. Onun yastığı, sağ çekmede duran gözlüğü, okuduğu kitapları, fincanı, kül tablası... Hepsi çöpe... Yeni bir ev, anılardan taşlarla döşenmemiş bir sokak, kimse kokmayan bir yatak bekliyor beni. Fazlalıklar çıktı gitti, şimdi doldurulmayı bekleyen boşluklarla yeniden başlıyorum her şeye. Evet! Mutluyum. Acı çekmek isteyen, bir ömür çekebilir biliyorum. Bu çok kolay onu da biliyorum. Ama zoru; yeniden başlamayı ve hayata çocuk gibi bakmayı başarabilmek, değil mi?