Ali'nin tuhaf soruları var. Ben sağdan baksam, o soldan bakıyor. Ben çok şaşırsam, ona sıradan geliyor.
Benim soğukkanlılıkla yaklaştığım konular, onu dehşete düşürüyor.
Çok komik ama mesela; Ali'ye göre yavru köpeğimiz Mini işemiyor.
Günde beş kere "Bu işiyor mu? İşeyecek mi? İşedi mi?" sorusunu soruyor.
Ben de sanki Mini uzaylı bir köpekmiş; yemezmiş, içmezmiş gibi "Yok canım işemez" diyorum. Evde bir Mini ve çiş sorunu kol geziyor yani.
Belki o hadiseyi ayrıca yazarım.
Anlatmak istediğim; Ali'nin olası şeyleri olağandışı bulması.
Mesela taktı kitaplarıma.
Haftada bir-iki elimde kitaplarla eve geliyorum. Âdetim bu benim. Çocukluğumdan beri en büyük zevkim.

NİYESİ ÇOKTUR VE YOKTUR!
Okumasam da alırım, sayfalarını karıştırırım. Ki okurum yani.
Salonda bir de kütüphanem var. Ve inanın o kütüphanede Ali'nin kendisine ait bir kitap bile yok!
Çünkü Ali kitap okumuyor, film izlemiyor, sinemaya-tiyatroya-konsere gitmiyor, hatta müzik dinlemiyor. Öyle yani. Ve tüm bunları yapmadan sıkılmamayı ve renkli olmayı becerebiliyor.
Ben ona hayret ediyorum, o da bana.
DVD'leri diziyorum, kitaplara gömülüyorum, plak topluyorum; o da bir kenardan "Ne boş işler bunlar" bakışıyla süzüyor beni.
Sonunda bir gün dayanamadı ve sordu; "Ayşe niye kitap okuyorsun?"
Aha! Gel de cevap ver. Kitap okunur işte.
Niyesi çoktur ve yoktur.
Sevdiğim için, öğrenmek için, eğlenmek için, sıkıntıdan patlamamak için, anlamak için, düşünebilmek için...
İkinci soru; "Ayşe bu kadar kitabı ne yapacaksın?" "Ne mi yapacağım?
Kitap; ayakkabı mı, giysi mi, çanta mı?
Sezonda iki tane alıp değiş değiş okuyacak halim yok ya! Ya da istersen kalın bir kitap alayım seneye de okurum..."
Bu acayip diyalogdan sonra düşüncelere daldım tabii. Kitaplar olmasa, filmler olmasa, şarkılar olmasa ne yapardım ben? Ne yapardık biz?
Nasıl geçerdi günler? Oyalanmak diye müthiş bir zevkimiz olabilir miydi? Güzel sevmeyi kim öğretirdi bize ya da yalnızlığın keyfini? Ağzımızı bıçak açmadığında kim sabaha kadar otururdu yanımızda?
Sahilde, kederde, geçmeyen gecelerde, neşenin göbeğinde, umutsuzlukta, umudun dibinde kim kalırdı bizimle?
Nasıl bilirdik başka dünyaları?
Nasıl süzülürdük o evlerin pencerelerinden içeri?
Canım kitaplarım, plaklarım, filmlerim benim.