İnsanlar çılgınlar gibi birbirine tweet atıyor. Birisi "Ağlanacak halimize tweet atıyoruz" demiş, çok doğru! Öte yandan herkeste büyük bir öfke var. Nasıl olmasın ki?
İnsanlar artık utanıyor, kendilerini aşağılanmış hissediyor.
Bir askeri için savaş açan, bini aşkın tutsağı serbest bırakan, nefret edilen İsrail hükümetini örnek gösteriyorlar.

NEFRET TOHUMLARI
Evet, patlamaya hazır, birbirini boğazlamaya ramak kalmış bir toplum inşa ediliyor yavaş yavaş. Bu kez hormonlu nefret tohumları serpiliyor bu topraklara!
Hani büyüklerimiz 12 Eylül için "Her gün 10-20 kişi öldürülüyordu, darbeyle kurtulduk" derlerdi ya... Şimdiki hesap ne, bilmiyoruz. İç savaş mı?
Belki de bizim için çizilen kader; bütçenin aslan payını silah alımına yatırıp birbirimizi öldürmeye devam etmek!
Dikkat ediyor musunuz? Bu kötü kaderi değiştirmek için uğraşıldığı bir süreçte daha da çok kan akıtılıyor.
ACİZLİK DUYGUSU
Bi şey yapmalı ama ne?
Ulusal yas ilan etmeyen, terörü lanetlemek için Kürdü-Türk'ü kol kola girip yürümeyen acayip bir milletiz.
Tüm bu yaşananlardan geriye sadece utanç, acizlik ve acı duygusu kalıyor.
Hep "Vatan sağolsun" diyoruz ama nereye kadar?
Kimin, ne için ve neden öldüğü belli olmadığı bir süreçten geçiyoruz. Ne barış isteyenlere, ne de faşist nidalarla haykıranlara güvenebiliyorsunuz.
Kimin, hangi amaçlar için, hangi yalanları yazdığını, söylediğini de bilmiyoruz.
Ne yazılsa, ne söylense boş!
26 asker!
26 şehit!
26 acılı aile var...
Gerisi yalan dolan!