Bianet'te Dr. Ece Öztan'ın Yüce Yöne'ye verdiği röportajda okudum: Hollanda'da her üç bebekten biri evde ebelerin yardımıyla doğuyormuş. Bizde "Çocuğumu ebe doğurttu" desen, "Doğu'da mıydınız? Kardan yollar mı kapanmıştı?" diye sorarlar.
Öztanise ebeliğin de bir okulu olduğunu ve 'çağdaş kadın hastanede doğurur, geleneksel kadın evde doğurur' yaklaşımının saçma bulduğunu belirtiyor.
Ve ebelik mesleğinin Hollanda'daki gibi modernleştirilmesi gerektiğine inanıyor.

EN ÇOK BEBEK ÖLÜMÜ...
Öztan, Hollanda'daki ebelik sistemini de anlatmış: "Hamilelik başladığı andan itibaren bütün süreç boyunca mutlaka her kadının bir ebesi oluyor. Doğum yapacak kadını takip etmek zorunda bu ebe.
Doğum zamanı da ebe geliyor önceden, evi süslüyor, temizliyor, acil bir duruma karşılık kapıda bir ambulans bekliyor, bir sorun çıkarsa hemen hastaneye yetiştiriliyor...
Doğumdan sonra da belli bir süre, birkaç ay ebelerle ilişki devam ediyor. Eğer hamilelik sürecindeki tarama testlerinde bir problem görülürse doğum süreci de medikal bir yere devrediliyor, ama ebe o noktada da anne adayını yalnız bırakmıyor. Tam da kurulan o duygusal bağ nedeniyle."
İşte bizde o duygusal bağ yok artık. Hollanda'da ebeler annelerin bir nevi can yoldaşı, moral arkadaşı. Bizde ise her şey doktorların ve sezaryen endüstrisinin tekelinde!
Sezaryenle doğum oranını da ben vereyim tam olsun: Avrupa'da yüzde 20, Amerika'da yüzde 30, Türkiye'de ise yüzde 48.
Ülkemizde en büyük yalanlardan biri de gelenek ve göreneklerin yüceltilmesidir. Gelenek ve görenekler üzerine kurulan cümlelerin çoğu palavradır. Biz de her şey lafta. Ne ebe kaldı, ne yoğurtçu, ne sütçü. Çocuklar sezaryenle doğuyor, katkı maddeli yoğurt ve sütlerle büyüyorlar işte...
Bir de büyüyemeyenler var!
Çok moderniz, bebeklerimiz hastanelerde, sezaryenle doğuyordu değil mi?
Efendim Türkiye, 34 OCED ülkesi arasında bebek ölümlerinde birinci. Her doğan bin bebekten 17'si ölüyor.