Açlık/Hunter' ve 'Utanç/Shame' filmleriyle kalitesini kanıtlayan İngiliz yönetmen Steve McQueen'in '12 Yıllık Esaret/12 Years A Slave' filmini izlerken gerçekçi anlatıma şapka çıkardım ve insanlığımdan utandım. Ama ben 'Zincirsiz/Django Unchained'i 10 kere izlerim, bu filmi bir daha izlemem.
Çünkü '12 Yıllık Esaret' sinemada defalarca işlenmiş ve siyahlara yapılan ırkçılığı, bildik bir sinema diliyle tekrar anlatıyor.
Filmde, yaklaşık 160 yıl önce ABD'de özgür bir siyah olarak yaşayan 'Solomon Northup'ın beyaz adamlar tarafından kaçırılıp köle yapılması, 12 yıl boyunca türlü işkencelerden geçmesi anlatılıyor.

TARANTINO FARKI
Evet, tarihte yaşanmış acılar, büyük olaylar defalarca anlatılır ama bu, belli bir noktadan sonra bıkkınlık yaratır. Meseleye farklı açılardan yaklaşmak, önceki filmlerden farklı dil ortaya çıkarmak gerekir.
Oyunculuklar, gerçekçi anlatım ve teknik açıdan '12 Yıllık Esaret' başarılı bir film ama bu filmi izlerken 'Zincirsiz' gözümde daha da büyüdü.
Keşke 'Zincirsiz'deki köle 'Django', 'Solomon'un yerine geçse de zencileri işkenceden geçiren beyazları mermi manyağı yapsa diye geçirdim içimden. 'Zincirsiz'de daha rahatsız edici işkence sahneleri vardı ama ilahi adalet ters köşeden geliyordu.
Usta yönetmen Quentin Tarantino ırkçı beyazları aptal yerine koyuyor, kıyasıya dalgasını geçiyor, hem de onlara anladıkları dilden derslerini veriyordu. Ayrıca sinemada köleliğe dair çekilmiş bütün klişeleri rafa kaldırıyordu.
Tarih artık Tarantino gibi; Hitler'i öldürenleri, bir siyah köleden Batı'nın en hızlı silahşörünü yaratanları, fark yaratanları yazacak.