Dostlar ırmak gibidir. Kiminin suyu az, kiminin çok. Kiminde elleriniz ıslanır yalnızca, kiminde ruhunuz yıkanır boydan boya.
İnsanlar vardır; üstü nilüferlerle kaplı, bulanık bir göl gibi... Ne kadar uğraşsanız görünmez dibi. Uzaktan görünüşü çekici, aldatıcı; içine daldığınızda ne kadar yanıltıcı! Ne zaman ne geleceğini bilmezsiniz; sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz!
İnsanlar vardır; derin bir okyanus... İlk anda ürkütür, korkutur sizi. Derinliklerinde saklıdır gizi; daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız; yanında kendinizi içi boş sanırsınız.
İnsanlar vardır; coşkun bir akarsu... Yaklaşmaya gelmez, alır sürükler. Tutunacak yer göstermez beyaz köpükler. Ne zaman nerede bırakacağı belli olmaz; bu tip insanla bir ömür dolmaz.
İnsanlar vardır; sakin akan bir dere... İnsanı rahatlatır, huzur verir gönüllere. Yanında olmak başlı başına bir mutluluk. Sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk.
İnsanlar vardır; çeşit çeşit, tip tip, her biri başka bir karaktere sahip. Görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı. Her şeyden önemlisi insan, insan olmalı...
İnsanlar vardır; berrak, pırıl pırıl bir deniz. Boşa gitmez ne kadar güvenseniz. Dibini görürsünüz her şey meydanda. Korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda. İçi dışı birdir çekinme ondan. Her sözü içtendir, her davranışı candan... (Can Yücel)
(Bu güzel şiiri benimle paylaştığı için Ayşe Komili'ye teşekkürler)
