Aklı devre dışı bırakan her yöntem; duygu selinin tsunamisine mahkûm sonuçlar üretir. Hele ki kritik karar süreçlerinden aklı çıkarıp yerine öfkeyi iktidar ederseniz, şirketinizi de kurumunuzu da batırabilirsiniz.
Bu "akıldışılık" refleksine, sanıldığından daha fazla başvurulduğunu, küresel krizin çöküş öykülerinde görmek mümkün.
Dünya devi şirketlerin çok akıllı insanlar tarafından yönetildiğini zannedip söylediklerimi abartılı bulanlar, gündemdeki konulara yaklaşımımıza ve tartışma reflekslerimize baksın.
3 çocuğun katliyle toplum, şu anda idam cezasının geri getirilmesini tartışıyor. Ancak tartışmaları akıldan ziyade duygularımız yönetiyor.
İngilizce eğitimi için 40 bin yabancı öğretmen ithali, "istemezük" tepkisinden öteye "ret gerekçesi" üretmez iken, bunu önerenlerin de akla yakın gerekçe sunmadığını görüyoruz.
Bir diğer "aklı rafa kaldırarak tartışma"; baz istasyonları hakkında yaşanıyor. Çernobil patlarken "bak, bir şey olmuyor" diye çay içen de biz, Fukuşima patlarken radyasyonu umursamayıp Tatlıses'e odaklanan; yine biz...
"Cep telefonum çalışsın ama baz istasyonu olmasın" diyenlerimiz; bunların şehir dışına çıkarılmasını önerecek kadar akıllı (!) olabiliyor ancak.
Ben de buna "akıl dışılık düzleminde" bir katkı vermek adına; "İstanbul'da yer kalmadı, otoparkları, arazi zengini Çatalca'ya taşıyalım" önerisi getirmiştim.
Ölçmeden biçmeden, bilmeden, yalnızca duygular referansı ile davranmak, bir bebeğin refleksi olabilir ancak.
Baz istasyonu ya da radyasyon... Zararlıdır (ret) veya değildir (kabul) tartışması yerine, aklın terazisinde bu zararı tartmak yönetmek, daha doğru bir tutumdur.
İfrat ile tefrit arasında kurduğumuz salıncakta bir uçtan ötekine sallanma alışkanlığı, duygusal rahatlama sağlayabilir ama varlığımızı sürdürülebilir kılamaz.