BDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş, "PKK bölgede 400 km. alanı kontrol ediyor" açıklamasıyla hükümetin zaaf içinde olduğunu göstermeye çalışırken aslında BDP'yi acz içinde gösterdiğinin farkında değil.
Bu tabii sadece BDP'ye ait bir acz de değil. Kürt sivil siyasetleri bu açıdan derin bir açmazda. Şiddet ve terörle, meşru siyasi mücadele arasında ciddi bocalama yaşanıyor. Bu yüzden zaman zaman BDP dışındaki bazı Kürt siyasetçileri bile "PKK silahtan vazgeçmemeli" tezine sığınıyor ve bunu da eski devletin güvensizliğine bağlıyor.
Bunda, PKK'yla aynı alanda legal siyaset yapan partiler arasında kurulan garip ilişkinin etkisi de büyük. Bu garipliği KCK davasının ilk duruşması için gittiğim Diyarbakır'da Ahmet Türk, çarpıcı bir örnekle anlatmıştı: "İspanya ve İrlanda'da önce sivil partiler kuruldu, sonra silahlı IRA veya ETA gibi örgütler. Bizde tersi oldu. Önce PKK kuruldu sonra siyasi partiler. Bu da elinde silah tutanları etkin yaptı."
Tıpkı cumhuriyetin başından bu yana Türkiye'de sivil siyaset alanını daraltan vesayet rejimi gibi... PKK da aynı şeyleri yapıyor. Siyaseten BDP'nin çok güçlü olduğu Hakkâri ve çevresinde "alan kontrolü" adı altında sivil siyaseti boğuyor. O bölgelerde BDP'ye yüzde 80'i aşan oranlarda oy veriliyor. Alın Şemdinli'yi...
12 Haziran 2011 seçimlerinde, BDP'nin bağımsız adayı Esat Canan yüzde 65'e tekabül eden 14 bin civarında oy almış. AK Parti'nin oyu ise yüzde 28. CHP yüzde 0.96, MHP ise yüzde 0.85...
Aynı durum belediye başkanlığı için de geçerli. Hakkâri'de 2009 yerel seçimindeki oy oranı yüzde 80. Milletvekilleri, belediye başkanları, yerel meclislerde ağırlık BDP'de...
Peki, PKK ne yapıyor?
BDP'nin siyaseten hâkim olduğu bu alanları silahıyla "kurtarmaya" kalkıyor. Ama hesabı tutmuyor, sandığa dökülüp oy veren halk, sokaklara dökülmüyor ve meşru zeminin kirletilmesini istemiyor.
Halkın gördüğünü siyasetçiler neden görmüyor? Gelinen noktada şu tercihin yapılması gerekiyor: Ya silah ya siyaset.
