Dünkü Günaydın'daki 'Bayramda Kıbrıs Notları' yazıma sığacak gibi değildi. Öyle notların arasında iki cümleyle geçiştirilebilecek gibi hiç değildi.
Bayramın ikinci gecesi Kıbrıs'ta ilk kez izledim Muazzez Abacı'yı. Önce varlığından büyülendim, hatta hepimiz büyülendik.
Bizim kızların gözleri fal taşı gibi açıldı.
Öyle bir kadındı ki karşımızdaki, hani en kısa tarifle; tam kadın.
Oysa biz hep Muazzez Abacı'yı hafif erkeksi, kabadayı havalı, vurdu mu dağıtan, korkulacak bir kadın olarak resmetmiştik kafamızda.
Efsane sesinin yanında Muazzez Abacı eşittir 'gördün mü kaç'tı, 'aman yanında aldığın nefese bile dikkat et'ti. Kemancısını dövecek kadar sinirliydi. Dişilikle yan yana koyamamıştık onu.
Ona hiç güzel bir kadına bakar gibi bakmak aklımıza gelmemişti yani. Kimselere fırsat vermemişti. O gece Kıbrıs'ta sahnede izlediğimiz Muazzez Abacı ise bambaşka birşeydi. Birşeydi evet, tarifi zor birşey.
Acayip bir kadın. Çok güzel. Büyülü. Gözlerine bak bakabilirsen, bakınca kendini ondan al alabilirsen misali... Mor elbisesi nasıl da şıktı, nasıl da özenli.
Duruşu, mikrofonu tutuşu, salınışı, edası, başını çevirişi, elleri.
Üstüne bir de koy o muhteşem şarkıları; 'Gündüzüm Seninle Gecem Seninle'yi, 'Ben Yalnızım'ı, 'Gizli Aşk Bu'yu, 'Bir Teselli Ver'i, 'Duydum Ki Unutmuşsun'u, 'Silemezler Gönlümden'i...
Atmışım kendimi sahneye eteklerine "Vurgun'u isterim" diye. Şaşırdı Abacı; "Çocuğum delirdin mi, nereden biliyorsun sen 'Vurgun'u?" Vurgun bilinmez mi?
O gece bitsin istemedim, ayaklarım yerden kesildi büyülendim. Canlı canlı görmeden tam da kalpten vurmuyor bazı şeyler demek ki.
Biz bütün kızlar Muazzez Abacı'ya âşık çıktık o gece, o otelden. Artık Abacı nereye biz oraya. Daha fazla kaybedecek zamanımız yok şu hayatta. Güzellikler nereye biz oraya.
Varsa bildiğiniz bir güzellik bize de söyleyin tamam mı.