Pozantı'da Kürt çocuklara yapılan zulüm ortaya çıkınca, aklıma Ece Ayhan'ın "Hafız! Sence çocuklar/ Çiçeklerin koynunda uyumalıydı değil mi?" dizeleri gelmişti.
Hafta içi yazı işleri gündemine gelen bir haber Pozantı'daki zulmün eskiye gittiğini gösteriyor. 2009'da diğer mahkum çocuklar tarafından dövülerek öldürülen 16 yaşındaki Yasin Akyüz davasında, ölüme göz yumdukları iddiasıyla yargılanan gardiyanlar beraat etti. Mahkeme sadece tek bir tanığı dinledi. Tanık, Akyüz'ün dakikalarca tekme tokat dövüldüğü saatlerde televizyonun sesinin sonuna kadar açıldığını, normalde televizyonun sesi çok açık olduğunda gardiyanların müdahale ettiğini, ancak ölümün gerçekleştiği gece herhangi bir müdahalenin olmadığını anlattı. Sonuç, beraat!
Kurumsallaşan bu zulüm. Çocuklarını çiçeklerin koynunda uyutamayan bir toplum. Ne denir? Yanıt yine Ece Ayhan'da:
"Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında/ Bir teneffüs daha yaşasaydı/ Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür/ Devlet dersinde öldürülmüştür."