Düşünün: kelepçelenip köşeye sıkıştırılmış bir adamın başına nöbetçi dikmiş, "Kaçırırsan sorumlusun" demişler. Hangisi daha kötü vakit geçirir?
Köşedeki isterse bakınır, çömelir, yatıp uyur, kalkıp jimnastik yapar, dans eder. Bekçisi ise bir an bile gözünü ondan ayırmamak zorundadır. Görevinin tutsağıdır yani.
Pek çok uğraşın o biçim sınırlayıcı olduğunu, örneğin cezaevi çalışanlarının hayli kısıtlı yaşadıklarını düşünürüm.
Ülkemizdeki meslekler listesine şantaj kasetçiliği diye bir başka iş dalı katanlara öfkeleniyorsunuz, değil mi? Alçaklar, reziller, namussuzlar diyorsunuz. Kızın, ama yaptıklarının kendilerine ceza içeren bir uğraş olduğunu hesaba katın da siniriniz hafiflesin. Yaşantılarını gözünüzün önüne getirin.
Birilerinin açığını yakalamak umuduyla peşlerinde dolaş dur... Çaktırmadan oraya buraya sızmak için fırsat kolla, sağa sola kamera düzeni kur... Sonra bekle baba bekle... Taa, elin adamı denk düşürüp kaçamak yapana dek...
İş midir ömrü öyle geçirmek?
Ayrıca, sonuç almak için asıl uğraş ondan sonra başlar. Kolay değildir şantaj kurbanına pes ettirmek.

***
On Dokuzuncu Yüzyıl ilk yarısında Londra müthiş bir sinir savaşı yaşadı. Olayın kişilerinden üçünü tanıtayım.
Wellington Dükü. Waterloo savaşında Napolyon'u yenen aristokrat komutan. Başbakanlık da yapan devlet adamı. Gururu, tutuculuğu ve sertliğiyle ünlü. Uşaklarıyla konuşmaz, not kâğıtlarına yazdığı emirlerle talimat verir, disiplinsiz erleri kırbaçlatır, savaşmayanları astırırmış.
Harriette Wilson. Erkek avcısı genç yosma. Daha on beşindeyken ilk aristokrat hayranını baştan çıkarmış, kısa sürede aralarında veliaht Galler Prensi ve sonradan başbakan olacak dört soylu siyasetçi de bulunan âşıklarının listesine bir ara Wellinton Dükü'nü de katmış, on yedisinde Lord Berwick ile evlenmeyi başararak üst sınıfa kabul edilmiş. Hobi diye şiir ve kitap yazmış.
John Stockdale. Fırsat buldukça zenginleri dolandıran, yayıncı geçinen karanlık bir tip. Açtığı küçük kitap dükkânında hafiften müstehcen resimlerle dolu "tıbbî eserler" satarak para kırmış.
Olay şu. Harriette anılarını yazmış. Âşıklarının adlarını vererek her biriyle yaptıklarını anlatmış ayrıntılarıyla. Onunla anlaşan John adamlara mektuplar göndermiş, "Beni paraca mutlu ederseniz adınızı çıkarırım yayımlayacağım kitaptan" diye. Şantaj mesajlarından biri de düke gitmiş.
O evli olduğu ve muhafazakâr çevrelerin doruğunda bulunduğu için, şakası yokmuş durumun. Sarayın ve aristokrasinin gözünden düşeceği kesinmiş. Ama -istenen paraları kös kös ödemekte olan başka tehdit kurbanlarının tersine- hiç düşünmeden zarfına dört sözcük yazıp mektubu geri göndermiş.
O mesaj Anglosakson dünyasında ünlüdür: "Publish and be damned." (Çeviride yanıtın ağırlığı şöyle verilebilir: "Yayımlamazsan hatırım kalır, itoğlu it.")
Şantajla baş etmenin tek yolu budur: sonucu göze alıp baskıcı alçağı kazançsız bırakmak.
***
Son kaset saldırısına Devlet Bahçeli'nin tepkisi o bakımdan yerindedir. Hedef alınanlar bu sefer de politika alanının dışına itilseydi kumpas teknisyenleri yine "başarı" kazanacak, efendileri bir kere daha ellerini ovuşturacaktı. Rezillik artık iyice yol olacaktı yani.
Tabii, ister istemez şu düşünülüyor:
Keşke gerekli tavır daha önce de takınılsaydı! Kasetzede MHP'lilerin istifaları istenmeseydi, onlar da hemen pes etmeselerdi. Hatta, Deniz Baykal namussuzluğa pabuç bırakıp başkanlık koltuğunu boşaltıvermeseydi. (İyi olduğunu söyleyebilirsiniz; ama başka türlü gidebilirdi.)
Bahçeli'nin tutum değiştirmesini çelişki diye eleştirenler çıkacaktır. Madem yabancılardan hikmet aktarmaya başladık, iki ünlü sözü daha kayda geçirelim:
"Tutarsızlık korkusu küçük zihinlerin umacısıdır." (Ralph Waldo Emerson).
"Çelişkiye mi düşüyorum? Peki, çelişkiye düşüyorum. Enginim ben; karşıtlıklar kapsarım." (Walt Whitman).
Önemli olan tavır sürdürmek değil, doğru rotayı çizmektir.