Müthiş geçen ilk yarım yarım saat tam bir gövde gösterisiydi. Tüm Fenerbahçe takımı önde basıyor, topun olduğu bölgede çoğalıp; rakibi boğuyor, efektif paslar kullanıp skorun çevresinde dolaşıyordu.
Herkes memnundu. 4-4-2 gibi oynama isteğinin getirdiği temponun keyfi vardı. Özellikle sol kanattan kurgulanan etkili atakların doğru pas tercihleri olsaydı, son vuruş sayıları da izlenebilirdi. Gaziantep bu çıkışlarda yakaladığı boşlukla sızmaya çalıştı.
Sonrası bir garip... Tabelada üstünlük olsa da, Antep'in gollük ataklarını Mert eritiyordu ellerinde. Yobo-Egemen ikilisi süzgeç gibiydi. Araya oynanan her topta genç kaleci rakibin yüzünü ezberliyordu. Alex'in kadroda olmamasıydı günün konusu ama günün adamı genç kalecisiydi ...
Aziz Yıldırım'ın "halka seslenişi"ne kadar mahkum ve silik bir oyun oynanıyordu. Kadınlar, Aykut Kocaman'a "Alex nerede" diye bağırıyorlardı. Sahadaki motivasyon birden skoru korumaya yöneldi. Büyük kaptan yokken, kazaya uğramamak adına, törpülenen cesaretlerle kaçar olmuşlardı toptan.
Sonra "Kim Fenerbahçe'den büyük değildir" diye bitirdi konuşmasını Aziz Başkan. "Maçların sadece sahada kazanılmadığını anladım" dediğinde de, böyle bir duruşu ve hamleyi ifade ediyordu. Takımını "kaprise" yedirmedi, hocasına kalkan oldu. Selçuk Şahin'in orta saha diktatörlüğü de alkışlanmalı. Yükselen form grafiğiyle yeniden doğuyor.
Kuyt'ın savaşçı kalbi bir yana, Sow'a gol atana kadar sabredip, ıslık yerine alkışlarla kulübeye getirmek de Aykut Kocaman'ın attığı çalım. İkinci yarıdaki 4-3-3, Sparta maçında öne geçildikten sonraki taktiğin de parçası gibi. Temiz skora rağmen, galibiyetin ilk tebriği kaleciye gidiyorsa, yanlış şeylerin de önemi büyük. Alex'siz oyunu konuşurken, sahada "Alex'i aramamaktı" önemli olan. Zaman her şeyin ilacı.