Yirmi dokuzuncu dakikada, skor 2-1 Fenerbahçe lehine döndüğünde, maçın kaleyi tutan toplam şut adedi de üçtü. Üçü de gol. İkisi duran top. Akhisar'ın tempoyu düşük, geriyi kalabalık tutma anlayışıyla direnç ortamı yaratması kadar doğalı yoktu. Bunu zorlayacak, dikine oyunu yaratıp, kabalık arasında gedik açacak alternatifiniz kanatlar elbette. İki arka direk ortasıyla, Kuyt'ın isteğini gerçekleştirdi Fenerbahçe takımı. Sonrasında gevelediler oyunu.
Alex ile birlikte sahadaki aklı da gitti Fenerbahçe'nin. Orta sahayı geçtiklerinde bunun sıkıntısını çekiyorlar. Normal ezberlerde sıkıntı yok. Gökhan veya Hasan Ali bindirmeleri, sorunsuz işleyen iki saha içi oyunu. Ama top biraz göbeğe gelmeye, oralarda yetenek gereksinimi doğmaya başladığında, topa da, kendi takım arkadaşlarına da yabancılaşıyor sarı-lacivertliler...
Kuyt 3-4 kez Sow'a çabuk oynamayı, verip almayı denedi. Bu pasları beklemiyordu Senegalli... Stoper'in gölgesinde serinlik içindeyken ne yapacağı şaşırdı hepsinde. Ya da Baroni'nin öne hareketlenmesi gereken anlarda oyunu seyretmesi... Stoch'un uygun arkadaşını denemek yerine tüm rakibi, sahayı enine kat ederek çalımlamaya çalışması. Herkes ne yapacak diye bakıyor, topu ayağında tutan da ne yapacağını bilemiyor.
Bursa , AEL, Antalya ve Akhisar... Dört maçta da aynı takımı deniyor Aykut Kocaman. Bu maçların arasında da onlarca antrenman yaptırdı takımına. Yine de her şeyi takım arkadaşlarından bekleyen bu "kaçamak" anlayıştan kurtaramamış oyuncularını.
Haftalar sonra oynadı Sezer Öztürk. Topu ayağına yakıştıran ve yapıştıran bir oyuncu. Hemen fark ettirdi klasını. Pasların hakkını vermeye, etrafını yönetmeye başladı. Ama ilginçtir; bu kadar ara verdikten sonra şans yakalayan bir oyuncunun hırsını, temposunu, isteğini taşımıyordu. Aykut Kocaman ekibe bir mentör katmak zorunda. Korkunun esiri olmuş, cesaretten uzaklaşıp, kendi taraftarı tarafından bile rakip görülür hale gelmiş bu oyuncular grubunu, başka türlü sezona motive edemez.