Bir gün önce Seyrantepe'deki mücadeleye rağbet etmemişti Galatasaray taraftarı. Ama dün Saracoğlu'nda 20 bini aşkın seyirci, merak ettiklerini görmek için yerlerini aldı. Böyle bir maçta, ilk defa yan yana gelecek 11 kişiyi takım yapmak, onlardan makine gibi oynamalarını beklemek çok mümkün değil. Aykut Hoca'nın Samandıra'da bütün gün oyuncularının beyninin içine girmeye çalıştığını, küçümsenecek, bir rakibe karşı oynamayacaklarını anlattığını duyuyorduk.
Futbolun kendi içindeki acımasızlığı ve adaletsizliği, yeni bir faturayı daha kaldıramazdı. Bu nedenle tribünlerin coşkusunun, gereken ciddiyeti getirmesi, Pendik takımının yüzde yüz konsantrasyon ile son dakikaya kadar vazgeçmeden oynaması, heyecanı hep ayakta tutan bir maç yarattı.
Gözüm Salih'teydi. İdmanlarda keyif veren, umut vaad eden Salih. Takım içindeki ilk ciddi performansında başarılı olması önemliydi. Hem güven hem de saygı kazanacaktı. Sınavı geçti.
Tekniği ile oynayan oyuncunun maç eksiğini kapaması daha kolay. Fizik güç ile performansını ortaya koyan Mehmet Topuz ile Krasic'in katkısızlığının en büyük nedeni de buydu. Maç kondisyonu, alışkanlığı olmayınca, üstüne gelen özgüven eksikliği, böyle bir tablo yaratıyor. Krasic kendi şovunun ve kendini kanıtlamanın peşine düşüp bocaladı. Sezer Öztürk de aynı senaryonun sahibiydi. Ama daha formdaydı ve geçen haftalardan kredisi vardı. Gol attı, iki kere direği ziyaret etti. Takıma yaptığı katkıyı tartışırız. Hatta tempoyu düşürdüğünü bile söyleyebiliriz. Şu gerçek var ki, tüm maç boyunca ne kadar gerekirse, o kadar atarız izlenimini verdi sahadaki takım. Bir nokta çok önemli. Duran toplarda rakibe pozisyon vermeye başlayan, hata üreten bir ekip oldular. Bu karşılaşmanın dersi sadece 5. tura yükselmek olmamalı, Kocaman defansif eksikliğin üzerine gitmeli.
11 sinyali veren Özgür, Sezer, Orhan gibi oyuncular vardı. Kayseri'de oynayacaklar, fedekarlıktan "feda" yaparlarsa, Kocaman'ın güçlü bir kozu oldu.