Geçmişe sünger çeken bir 60 dakika geçmişti. "Olmaz, yapamazlar" denilenin gerçekleştiğini görüyordu herkes.
Hani o meşhur; "Tam saha pres" anlayışının gövdelendiğini, Kadıköy'deki gösteride herkes seyrediyordu.
Makinenin içindeki bir somunu sıktı Ersun Yanal. Krasic'in gidişiyle birlikte Holmen'ine kavuştu. Aykut Kocaman ile Aziz Yıldırım ilişkisini bitiren ayrıntı İsveçli. Futbolu bilen ile bildiğini sanan arasındaki fark. "Bana bununla mı geliyorsun" diye çıkışmıştı Kocaman'a... "Sıkıldım artık" diye çıkıp, gitmişti Aykut Hoca da...
Ama dediğimiz gibi sadece bir somun Holmen. Tüm takımı bir araya toplayan plakanın stratejik noktası. Kuyt'un adeta nefes almadan oynamasını, Meireles ve Selçuk Şahin'in orta sahaya koyduğu aklı, Caner Erkin'in tempo arayan ve hep istekli olan öne koşularına değinmemek olmaz.

LİYAKATA DÖNÜŞ
İlk yarı bittiğinde skor 3-0'dı ama, bu sezonda oynadığı tüm maçlardan daha çok pozisyon bulmuş, atak girişimi yapmışlardı.
Sinyal Londra'dan gelmişti. O maç sonrasında, çok bilenler tarafından çok eleştirilen yazımızda, Fenerbahçe'nin en iyi oyunlarından birini oynadığına değindik. Mağlupsan, iyi oynayamazsın görüşünün içinde boğulanlardan olmadık. Dünkü oyunu da böyle değerlendirmenizi isterim. İşler ters gider, bazen kazanamazsınız. Ama felsefeniz varsa ve bunu prensiplerle pekiştirirseniz, başarı yolunu açarsınız. Yanal'ın, Sow'u tribüne oturtması bu görüşün eseri. Eğer böyle bir maçta hiç kimse "Neden Sow yok?" demiyorsa, oyuncu kendini sorgulayacak, "Böyle oyuncu oynatılmaz mı?" denilerek, teknik direktör değil. Ne zaman ki dengeler takımından vazgeçti, liyakat formülüne geri döndü ve koşanlardan yana tercihini ortaya koydu Yanal, vaat ettiklerini bize gösterdi. Bu oyun daha da gelişecek. Ama bir ilki gerçekleştirdiler.
Bunun tesadüf olmadığını kanıtlamaları, böyle maçları bir gelenek haline getirip, tekrarlarını sağlamaları gerekiyor. Böyle oynasınlar, hiçbir zaman yalnız yürümezler.