Hüseyin Avni Aker denince akla gelen ilk şey, 'Devrimin başlangıç yeri' olduğudur… Yani İstanbul hegemonyasına son veren takımın mabedi. Hüseyin Avni Aker'e ilk kez 1979 senesinde çıktım. Dile kolay, tam 11 yılım geçti… O zemine ilk çıktığımda büyülendim desem yeridir. Rakip takımların korner atamadığı ve orta alanı geçtiği zaman sevindiği maçlar hala gözümün önüne geliyor. Aker'de kazanılan şampiyonluklar ve kaldırılan kupalar unutulmaz.. Kent için önemi gerçekten çok büyüktü. Maç olduğu günler taraftarlar stada gruplar halinde yürüyerek gelir, maçtan önce kendi aralarında bir takım değerlendirmeler yapardı. Maçtan sonra yine yürüyerek evlerine gider ve tüm yol boyunca eleştiriler dile getirirlerdi. Ortak bir vizyon oluşturma yönünde Avni Aker'in çok özel bir yeri var. Bir kültür oluştuğunu kabul etmek gerekir. Böyle bir kültürün içinde yer almak inanılmaz bir duygu. Ulaştığım bütün yüksek değerleri, Avni Aker'de yaşadım. Bu değerleri terk etmek kolay değil. Çok şey yaşanılan bir yer. Bir parçası olmak benim için her zaman bir övünç kaynağı oldu. Ama şu an veda etmek, insanda hüznü de beraberinde getiriyor.
DÜŞÜNCE DEĞİŞİKLİĞİ ŞART
Gönül isterdi ki yeniden aynı yerde modern bir saha inşa edilsin. Hüseyin Avni Aker kültürünü tümüyle yeni sahaya aktarmak olanaksız. Ama yeni sahanın ulaşım ve güvenlik açısından çok iyi olduğu da bir gerçek. Yeni başarılar için en önemli sorun, kitlenin destek olması. Yani taraftar..Kitlenin destek olma bilinciyle Trabzonspor takımına yeni sahada el atması ve yaklaşması başarının olmazsa olmazıdır. Başarı için bir başka gerçeğin ise Trabzonspor'un düşünce değişikliğine ihtiyacının olmasıdır. Doğru düşünce değişikliği yakalanmak zorunda. Ancak o zaman mekan değişikliği çok üretken olabilir.
İŞ ARTIK TARAFTARDA
Yıllardır başarıya hasret Trabzonspor'un özlemini çektiği eski günlere dönebilmesi için yeni mekanda taraftara çok büyük görevler düşüyor. Çünkü Hüseyin Avni Aker'de taraftarıyla bütünleştiği zaman yakalanan başarılar var. Onun için takıma sahip çıkmak öncelikli hedef olmalıdır.
