Çaba, Çağdaş Bağımsız'dan geliyor.. Sokak Çocuklarına yardım için kurulmuş bir gönüllü derneği.. Fon yaratmak için, İstanbul'da gönüllü ne kadar ünlü varsa toplayıp oyunlar hazırlıyorlar..
Ben de gönüllüyüm, ama gerçekten bitmez tükenmez provalara vaktim yok. "Bana konuşmasız bir rol yazın. Oyun gecesi gelir oynarım" dedim..
Geçen oyunda harika bir "Ağaç" rolü oynadım..
Bu defa, Kanuni (Cihan Kamer), haberci Ertekin'e kızıyor.. "Alın bunu" diye bağırıyor. Alıp götürecek de ben..
Oyun gecesi gittim.. Sahneye yarım saat var, yönetmen Ali Sunal geldi.. "Mikrofon takmamışlar sana" dedi.. "Konuşmam yok ki" dedim.. "Yahu Hıncal Ağbi sahneye lafsız nasıl çıkarsın. Tak mikrofonu aklına geleni söyle.."
Taktım.. Sultan haykırdı..
"Alın bunu.." İçeri koştum.. Ertekin'e "Ulan teatroda Sultan kızdırılır mı?. Seni derhal özelleştirdim" dedim, kıçına bir tekme..
Seneye Afife Ödülünü bana vermezlerse, yuh!.
Gece..
İyi niyetliydi.. Kostümlere ne özen, ne masraf.. Bana bir kaftan yapmışlardı, 30 saniye için. Hayatta giydiğim en pahalı elbiseydi..
Ama gece uzundu..
Bir defa uzun uzun konuşmalar.. Yahu böyle gecelerde kimse konuşmasın. Artık öğrenin.. Herkes niye, kime geldiğini biliyor. Önüne geleni sahneye çıkarıp kimsenin dinlemediği konuşmalar yaptırmak niye?.
Oyun da uzun.. Ne kadar popüler, ne kadar şöhretli olursak olalım, hepimiz neticede amatörüz.. Amatörler oyunu da en fazla 45 dakika çekilir. Sonra salon boşalmaya başlar. Finalde yarısı boşmuş..
"Bu memleket uzun laftan battı" ve "Cehennemin yolları iyi niyet taşlarıyla döşelidir" laflarını unutmayalım ne olur!..