"Unutulmuş birer birer" diye başlar, çok sevdiğim Gültekin Çeki şarkısı, Hayri Mumcu'nun sözleriyle..
Nakaratı nasıl hüzünlüdür. "Hayâl meyâl düşler gibi Uçup giden kuşlar gibi Yosun tutan taşlar gibi Eski dostlar, eski dostlar.."
Aslında Eski Dostlar unutulmazlar.. "Giderler, birer birer.."
Erdoğan Erentöz.. Gazeteciliğimin başlangıcında omuz omuzaydık yıllarca..
Onun ön ayak olduğu, onun kurduğu kooperatifle ilk kez ev sahibi olmuştuk Ankara'da, ağbimle beraber.. Komşu da olmuştuk yani.. Nasıl tertemiz, nasıl candan bir dosttu Erentöz!. Anlatmaya kitaplar yetmez.. Sonra ben İstanbul'a taşındım.
Hayat yolları o kadar çapraşık, yaşamın kendisi o kadar acımasız ki..
Eski dost, oralarda bir yerlerde duruyor, ama görmüyor, haber alamıyorsunuz, şarkıdaki gibi.. "Ne bir selam, ne bir haber!.."
Sonra bir ilan görüyorsunuz, bir gazete köşesinde..
Eski dostlardan birinin daha gittiğini öğreniyorsunuz..
Sonra biri daha..
Sevgili dostum Yılmaz Canel!..
O İstanbul'da ben Ankara'da iken yakın dosttuk üstelik.. Cüneyt Ağabey Lufthansa'nın PR Danışmanı iken, bizi birlikte çok seyahate yollamıştı. "İnsan seyahatte asıl tanınırmış" ya.. Yılmaz, neşesiydi o gezilerin.. Hayat dolu bir foto muhabiriydi. Uçakta yanına oturdum mu, yol çabuk biterdi..
Kendini erken emekli edince yollarımız kesişmez oldu..
Erentöz'e "Ah!.." derken, bir minik ilan daha çıktı, bir gazete köşesinde..
"Şimdi yalnız resimlerde
Eski dostlar, eski dostlar!.."