PSV Eindhoven'ın oyuncular değişse de senelerdir alışılmış sistemini bildiğim için maç öncesi bir fikir cimnastiği yaptım. PSV'nin değişmeyen klasiğinden bir tanesi rakip ataklarda defans bloğunu öne çıkarmaktır. Bu anlayış Burak faktörünü de göz önüne aldığımızda Trabzonspor için avantajlı bir hücum ortamı yaratacaktı. Ama bir de madalyonun öbür yüzü vardı. PSV organize hücum eden üretken bir takımdı ve Matavz gibi dikkat edilmesi gereken bir golcüye sahipti.
Maça Trabzonspor hırslı başladı. İlk dakikada Burak'ın şutunu kaleci kurtardı. Çok kısa süre sonra da çizgi halindeki defansın arkasına Burak kaçarken ofsayta düştü. Bunlar ümit ışıklarıydı. Ama PSV ilk atakta Matavz'la çok güzel bir gol buldu. Kısa süre sonra da organize bir atak sonucu depar kulvarına sinsice sızan kaptanları farkı ikiye çıkardı. Bu golle birlikte seyircinin de, futbolcuların da morali sıfıra indi. Her şey rakibin kontrolünde gidiyordu. Bu arada Olcan, şahsi becerisiyle farkı bire indirdi. Bu hem taraftarlar hem futbolcular için moral oldu.
Colman o kadar kötüydü ki, Şenol Güneş orta sahada ileriye servis yapacak oyun kurucu özellikteki tek futbolcusunu çıkarmak zorunda kaldı.
İkinci yarı takım biraz hareketlense de pozisyon bulamadan doksan dakikayı bitirdi. Neden böyle oldu? Çünkü PSV, basit futbol oynamasını bilen bir takım. Trabzonspor ise tam tersi basit futbol oynamayı bilmiyor. Hem orta saha hem de forvetle bağlantı kuramıyor. Forvet oyuncularının da arasında hiçbir uyum yok. Bu tip bir takım istediği kadar iyi niyetli olsun, futbolun doğrularını yapan bir takım karşısında istediklerini doğal olarak yapamıyor. Buna canlı örneklerden biri de Burak... Hem milli takımda hem Trabzon'da olmak üzere Avrupa kulvarında hiçbir varlık gösteremiyor.
Bu sonuçla tabii ki tur ümidi çok zor. Ama futbolun her türlü sürprize açık olduğunu unutmadan 'çıkmadık candan ümit kesilmez' deyip rövanşı bekleyelim.