Dün çok eski bir arkadaşımla birlikteydik. Hem yemek yedik, hem de gündemi orasından burasından tutup çekiştirdik. Nerden geldi bilmiyorum ama laf 28 Şubat soruşturmasına geldi. Arkadaş olsak da 'yandaşız' ya muhteremin gözünde. Önce pis pis dikti gözlerini gözlerimin içine ve "Medyaya ne zaman sıra gelecek?" diye sordu. Ardından müstehzi bir gülümsemenin eşliğinde; "Senin de elinin altında tutuklanacak gazeteciler listesi yok mu?" dedi. Bozuldum, bozulduğumu belli etmek için de; "Tadı kaçtı sohbetimizin. Kalkalım arkadaşım" dedim. Bir an 'kem küm' oldu bizimkisi. Anlayamadı neden sert tavır gösterdiğimi. Anlattım hem bu köşede, hem katıldığım TV programlarında, internetteki sosyal paylaşım alanlarında soruşturmanın medyaya uzamaması gerektiğini kaç kez dile getirdiğimi...Hal böyle olunca da arkadaşım dediğim birinin elindeki iğneyle canımı yakmaya çalışmasının kabul edilir bir hareket olmadığını aktardım. Baktı ki fena oldum. Bu defa da çevir kazı yanmasın moduna girdi ve "Atlamışım bu konuda ne yazıp çizdiğini. Özür dilerim" falan deyip gönlümü almaya çalıştı. Sonra uzun uzun konuştuk 28 Şubat'ı. Aslına bakarsanız benden farklı değildi düşündükleri. O dönemin birçok kişiyi mağdur ettiğini, medyanın da bu mağduriyette büyük rol oynadığını kabul ediyordu. İtirazı soruşturmayı yürüten savcılara değildi. İtirazı soruşturmanın medyaya uzaması halinde ortaya çıkacak tabloyaydı. Çok ciddi sorunlarla karşı karşıya kalınabileceğine inanıyordu. Adaletsizliğin yaşanabileceğine kanaat getiriyordu. Ve bunun için de haklı olarak isyan ediyordu. Soruyordu ardı ardına; "28 Şubat döneminde mağdur edilen bazı liberal ve muhafazakâr kalemler hariç merkez medya olarak bilinen kesimde hangi gazeteci ya da televizyoncu o dönem askerden yana tavır almadı ki? Ne yani tek suçlu olan bugün günah keçisi ilan edilen Ertuğrul Özkök mü? Peki ya diğerleri? Onlar suçsuz mu? Bugün sizin gazetede yazan bazı isimler dahil onlar o gün Özkök'le aynı saflarda değil miydi? Özkök'ün o döneme hâlâ sahip çıkması ve 'yanlıştı' dememesi mi onu suçlu kılıyor? O da Ergun Babahan gibi özeleştiri yapsaydı günahlar ortadan kalkacak mıydı?"
Sormuş olduğu bu soruları benim onlarca kez sorduğumu öğrenince daha da utandı arkadaşım.Gerçekten hakikatli bir isyandı onun isyanı. Doğru. O dönem medyada etkin görevlerde bulunan birkaç isim dışında (ki onlar da sonradan bu aykırı tavırları nedeniyle andıçlanarak çemberin dışına çıkartılmaya çalışılmıştı) bütün kalemler ve gazeteciler postmodern darbeyi alkışlamıştı! "Hayır! Alkışlamadım" diyen ya o dönem medyada değildir ya da yalan söylüyordur. Mesela ben alkışlamadım. Ama ne için? Çünkü o günlerde evimde çocuğumu büyütmekteydim. Peki bugün olduğum pozisyonda o gün olsaydım ne yapardım acaba? İtiraf ediyorum. Ben de aynı olurdum. Zamanın ruhuna kendimi kaptırır ve o dönem iktidarının ülkeyi karanlıklara doğru sürüklediğine olan inançla postmoderncilerin yanında olurdum. Ama şunu da yapmazdım kesinlikle. Günahlarımı saklayan bir maskenin altına saklanıp, 'günahsızmış' gibi bir edayla, 'soruşturma medyaya uzamalı' diye bağıran asıl mağdurların yanındaymış görüntüsü vermek için çığlıklar atmazdım! Utanırdım. Korkardım. Bir gün yazdıklarımı eline alıp birilerinin karşıma dikilecek olmasını hesap edip temkinli davranırdım. Bazılarına bakıyorum. Ve şaşırıyorum. Yazmışlar o dönem. Haykırmışlar 'asker haklıdır' falan diye. Ama şimdi şeytanı taşlamaya gidenlerin başını onlar çekiyor. Sadece o dönemde değil. 28 Şubat'tan yıllar yıllar sonra bile, o dönemi; "TSK Türk siyasi geleneğinin bildiği anlamda müdahale dışında, ülkenin gidişatına yön veren bir yeni model inşa etmişti!" şeklinde okuyan ve bunları bir yerlere not düşen birileri bugün 'soruşturma medyaya uzamalı' diye kendini paralıyor. Asıl kötü olan ise bu sahtekârlıklarını ve ikiyüzlülüklerini birileri yiyor!