Son zamanlarda bazılarının hallerine bakıyorum da... İçimden şöyle seslenmek geliyor, kendimi zor tutuyorum: Sağlam karakterli olman falan gerekmez. Bu senin için zor. Fakat biraz mahcubiyet hissin olsaydı, yeterdi!
***
Instagram yıllar boyu mutsuz hayatları mutlu fotoğraflarla örtme becerisiyle sevildi. Şimdi de iç sıkıntımızı eski veya yeni manzara fotoğraflarıyla örtüyor. Gitgide bastıran endişe halimizi kahve, çay, muhabbet ortamı görüntüleriyle dağıtıyor. İşe de yarıyor gibi! Sosyal medya dediğimiz kendimizi ve başkalarını "kandırma" mecrası...***
Korku duygusunun gökyüzünü kapatan bir buluta dönüşmesine ramak kaldı. Eski bir zen hikayesi akla geliyor: Korku kapıyı çalmış, cesaret gidip açmış. Kimse yokmuş.***
Her şey çok kısa bir zaman diliminde oldu sanıyoruz ya, değil. Oysa Zygmunt Bauman günlüğünü okurken 22 Eylül 2010'da şu notu düştüğünü gördüm: "Yalanın hayaletleri her türlü gerçekliğin üzerine çökmüş halde.***
Önce bayramlarda seyranlarda ekranlara gelen reklamlar yoluyla tartışmaya çok açık bir "yaşlılık" imajı oluşturduk. Sofrada açılan meşrubata muazzam bir armağan sevinciyle bakan ve gözleri derhal sulanan, hayata kapıları çoktan kapatmış yaşlılar... Bunu iyi bir şey sandık! "Başka ülkelerde huzur evlerine terk edilen yaşlılar bizim baş tacımız" derken biz de onları evlere kapattığımızı fark edemedik. Ardından pandemi geldi ve yaşlılar (aralarındaki farklara bakılmaksızın) gerçekten hapsedildiler. Kısıtlamalar hala sürüyor. Hepsinde yeni hastalıklar baş göstermeye başladı. Sıkıntıdan hepsinin tansiyon problemi var. Kimi hekimler medyada günah çıkarmaya başladılar ama henüz seslerini duyuramıyorlar. Bakalım, zararın neresinden, ne zaman döneceğiz?***
"Ayy çok genç görünüyorsun!" denildikçe kendinden geçen bir kesim 60'lıklara da ibretlik bir tecrübe oldu yaşadıklarımız... Bunu hak ediyorlar mıydı, emin değilim. Ama "sosyal ayrımcılık" bir kez iplerinden boşaldı mı, kimi, nasıl vuracağı belli olmaz. Hem bu gerçekle yüzleştiler, hem de yaşlarını öğrendiler!