Kentler paskalya yumurtası değildir. Birbiriyle karşılaştırıp, tokuşturmanın esasta bir anlamı yoktur. Hepsinin kendine özgü tarihi, dokusu, kültürü vardır ve hepsi birer zenginliktir. Birini diğerine kırdırmak eninde sonunda bir birikimden mahrum olmaya neden olur. Lakin yine de seçim yaparız. Bazı kentleri bazı nedenlerle daha çok severiz. Sonuçta kategorize ederiz! Galiba kentleri kabaca ikiye ayırmak mümkün. Steril ve steril olmayanlar diye. Geçen hafta Londra'daydım. İkinci kez ve topu topu üç-beş günlüğüne. Bu kısa gezide bir kez daha düşündüm benim kentim Londra mı, Paris mi? Tercih etmek zorunda olsam hangisini tercih ederim. Ve kararımı verdim. Londra steril olmayan bir kent ve ben Londra'yı daha çok seviyorum. Tüm kozmopolit kentleri sevdiğim gibi. Her dilden, her ırktan insanın telaşlı koşuşturmasını; bir yandan birbirleriyle didişirken diğer yandan birbirlerini etkilemelerini; birbirlerini değiştirmelerini, dönüştürmelerini, elle tutulur hale gelen o enerjiyi, sürprizlere açık yay burcu kadını halini, o "yaratıcı kaosu" seviyorum. Ortaya çıkan melezliği daha çok seviyorum. Bakmayın siz İngiliz aristokrasinin protokol yemeklerine, o ihtişama ve gösterişe. Londra'da 'asil' İngiliz görmek neredeyse mümkün değil. "Üzerinde güneş batmayan imparatorluğun" eski sömürgelerinden gelen 'kara insanlar' ve Çinliler ve Türkler ve bilcümle tutunamayanlar, sürgünler, yoksullar sanki Londra'yı ele geçirmiş. Tarihin intikamı veya adaleti diye okuyabilirsiniz! Paris ise daha steril bir kent. Güzel ama nizam ve intizam düşkünü obsesif bir başak burcu kadın gibi gelir bana! Aristokrat ve burnu büyük. Paris Komünü'ne ve devrime rağmen! Belki de jakoben ulusalcılığının bir sonucu... Daha seçkin, daha elit! Meramımı sevgili Sefa Kaplan'ın "Londra Şiirleri"nde yazdığı dizelerle anlatayım: "Paris'in köprüüstü aşıkları kenti olduğunu düşünüyor insan elinde olmadan, Londra'nın ise köprüaltı aşıkları kenti.."