Baskılı başladığın, oyunu da rakip ceza alanına yıktığın bir maçta 45 dakika boyunca "kaçan gol" konuşturmuyorsanız, geçmişten de ders almayı başaramadınız demektir. Aykut Kocaman iyi giden bir düzeni, hangi anlam dahilinde eskiye çevirip, yine kısır döngüden performans üretmeyi düşünür? Semih Şentürk çıkışa geçti. Moussa Sow ile de iyi bir ikili oluşturup, hücuma alternatif yarattı. İki gol bir asist ile tamamladığı maç sonrasında, yine yedek kulübesine isim yazdırıyorsa teknik adamı statükocudur. Komik videolarda direksiyonu kırmadan park etmeye çalışan sürücüleri seyretmişsinizdir. Bir ileri- bir geri aynı yerde uğraşırlar. Aykut Kocaman da bu statükonun şofürü.
Takımı hep aynı yerde, aynı sorunlarla, aynı çözümsüzlükle ve verimsizlikle oynuyor ama, direksiyonu çevirip, farklı hamleyi yapmıyor. Yine de... Maç boyunca topu isteyen, kaçamak oynamayan bir takımdı Fenerbahçe. Kötü oynayanlar, basit top kaybı bölümünde zirveyi zorlayanlar vardı sahada. Ama mücadelenin içindeydiler hep. Terlerini saklamadan oynadılar.
Kuyt, Meireles ve Topal ofansif aksiyonlar içinde rakibe çarpıp geri döndüler. Büyük takımın,sadece koşan oyuncularıydı onlar. Oyuna zeka ve yaratıcılık katamadıılar.
Formda değillerdi. Başta eleştirdiğimiz Kocaman'ın, ikinci yarıdaki tüm hamleleri doğruydu. Semih ile ceza alanında ve çevresinde bir fazla oldu.
Rakibin dikkatini dağıttı. Caner'i gözünü karartarak oyuna soktu, "Bir puan, hiç puandır" mesajını da verdi sahadakilere.
İlk golde fırsatçılık (Sow), ikincisinde de ustalık (Semih) vardı. Doktorların, zor dönemler sonrasındaki sözüdür; "İyi biten her şey, iyidir" derler. Hasta kurtulana kadar neler olmuştur halbuki. Son anda müdahaleler, kan kayıpları, elektro şoklar vs... Fenerbahçe ve Kocaman için de dün kazanılması gereken bir maçtı. İyi bitti. Tabela onları rahatlatacak. Bir daha ki sefere daha çok risk almalarını sağlayacak.
Sadece statükonun ipleri gevşesin. Birileri (!) farklı olmayı fark etsin.