Eskiden derdim ki hep kendi kendime: "Ahh şöyle bir imkân bulsam da iki seksen yatsam evde; her şeyden, herkesten bütün olan bitenden uzak!"
Büyük konuştuğumdan mı ya da ne bileyim sahip olduklarımın kıymetini bilmediğimden mi, herhalde Allah beni cezalandırdı! Öyle bir ceza kesti ki epeyce bir zaman mecburen istirahat etmek zorunda kaldım. Dün baktım son yazımın üzerinden tam 45 gün geçmiş.
Sizi bilmem ama benim gibi hayatın her anını haberci gibi görüp ve her bir şeyi öyle okuyan biri için bu çok uzun bir zaman. Özledim köşemi. Hayatı dolu dolu yaşamayı ve hissetmeyi.
Şu kadar söyleyeyim, beklenmedik zamanlarda, beklenmedik sağlık problemleri ile karşılaşmak insanın iç dünyasını altüst ediyor.
İster istemez kopuyorsunuz hayattan ve hakikaten geri dönüş zahmetli oluyor. Ben daha önce hiç bu kadar ara vermemiştim.
En uzun ara 10 günlük tatiller falandı. O zamanlarda bile sadece fiziken tatilde olurdum ama ruhum hep hayatın içinde olurdu.
Neyse... Köşemin boşluğunu başka biçimde yorumlayıp telaşa düşenler oldu. Arayıp soranlar, e-mail yoluyla ya da sosyal medya üzerinden yoklayanlar oldu. Kimse meraklanmasın artık. İyiyim çok şükür ve inşallah daha da iyi olacağım. Allah izin verirse bu yaz boyunca da sizlerleyim. Hem buradan, hem de a haber ekranlarından.
Tatil yok artık! Çünkü yeterince yattım. Mecburen olsa da yeterince serildim miskin miskin. Artık çalışma zamanı!
Kaleme dört elle sarılıp, memleketin kulislerinde neler olup bittiğini sizlere en hızlı ve en doğru şekilde aktarma zamanı. Rastgele değerli okurlarım. Rastgele...