Hep söylüyorum, ömrümün sonuna kadar da söylemeye devam edeceğim: "Hayatta yaptığım en iyi şey, sigarayı bırakmaktır..." Ben bu illetten kurtulalı 30 küsur yıl oldu.
Sigaraya ortaokulda başlamıştım. Hademenin astığı önlüğünden aşırdığım sigaraları, okulun kalorifer dairesinde içiyordum. Lisede iki kez sigara yüzünden okuldan atılacaktım, direkten döndüm.
Son zamanlarda tiryakiliği günde bir buçuk pakete çıkartmıştım. Bir gecede karar verdim bırakmaya. Bırakış, o bırakış... Adeta yeniden doğdum.
Ciğerlerim 6 ay sonra bir bebeğinki kadar temiz oldu. Sonra yenilenmiş ağız tadımla bir elma ısırdım. Aman Allah'ım, elma meğer ne kadar lezzetli bir meyveymiş? Ben sigara içerken elma yerine tahta kemiriyormuşum meğer... O günden bugüne yarattığım bir slogan var: "Sigarayı bırakmanın verdiği keyfi, hiçbir madde veremez..."
Şimdilerde sigarayı bırakma hattının tanıtımı için ekranlarda dönen bir klip var. Zavallı adamın ciğerleri sigara yüzünden iflas etmiş. Ağzını burnunu kapatan bir solunum maskesi ile yatağa bağlı yaşıyor. Gözlerinde pişmanlık...
"Ne yazık ki geç kaldım bırakmak için" diyor. Bu klibi izleyip de hâlâ sigara içmeye nasıl devam ediyorlar anlamıyorum. İnsan, intiharın bu en eziyetlisine nasıl bu kadar meyilli olabilir?
Sağlık Bakanlığı yeni önlem olarak yakında sigaraların siyah ambalajla piyasaya sürülmesini zorunlu hale getirecekmiş.
Fayda eder mi? Nasıl etsin? Ekranda her gün gördüğü 'kararmış hayata' aldırmayan tiryakiye, 'kararmış paket' ne eylesin?