Bir şehrin bu kadar farklı yüzü, bu kadar farklı ruhu olur mu? Söz konusu İstanbul'sa her şey mümkün. Ve işin ilginci o ruhlar hiç benzemese de her biri sizi içine alıyor. Ben bir gün Nişantaşı'nda yaşamak istiyorum, bir başka gün Kuzguncuk'ta. Sonra her türlü karmaşadan uzakta, şehrin en dışına, en sakin yerine gitmeliymişim gibi geliyor. Ama Beyoğlu'nda, Haliç'te yaşamak da süper olurdu diyorum. Bir gün İstinye Park'da dolaşırken, ertesi gün kendimi şehrin en aksi istikametine giderken buluyorum.

ÇOK MASALSIYDI!
Bu kez listeye Sultanahmet'i de ekledim. Öğrencilik yıllarımda bıraktığım Sultanahmet'te inanılmaz sokaklar, inanılmaz oteller keşfettim. Bir sokakta bir duvara dayanıp etrafı seyrederken "Burası sahiden İstanbul mu?" dedim. Turistik mağazalardaki renk cümbüşü insanı baştan çıkarıyor. Bir yabancının buna kayıtsız kalması, etkilenmemesi mümkün değil. Yeşilev'de bir yemek yedim, halıcıları ve antikacıları dolaştım, kendime süper iki eski tabak aldım ve mutlu-mesut dönüş yoluna koyuldum. Oraya kadar her şey güzeldi. Hatta masalsıydı. Sonra bir taksi beni İstanbul'un öteki gerçeğiyle yeniden yüzleştirdi. Taksilere takıklığım bitecek gibi değil. O yoğun trafikteki manevralara, kuralları hiçe sayışa, arabanın pisliğine... Daha ne diyeyim. Sonunda şoförü uyardım. Ne dese beğenirsiniz: 'Keşke rahatsız olduğunuzu söyleseydiniz daha dikkatli olurdum.' Yok ya! Yok mu bunun bir standartı? Polis istihbarat servisimizden şöyle bir haber geldi; Bir turist Gedikpaşa'dan Sultanahmet'e gitmek için taksiye binmiş. Taksici verilen 50 liranın üzerine "5 lira verdiniz" diyerek 30 lira daha istemiş. Oysa mesafenin tutarı 10 liraymış. Turist de durumu anlamış ve şikayetçi olmuş. Beyefendi ne demiş dersiniz: 'Evet, mesafe kısa ama trafik çok yoğundu!' Bundan sonra bindiğim her takside yaşadığım her rezilliğin ve pisliğin peşinde olacağım; İstanbul için!