Yaz geldi, malum kavgalar başladı. Herkes en iyi şarkıyı, en iyi albümü kendisinin yaptığına inanıyor. Tabii ki insan yaptığı işin iyi olduğuna inanacak. Ama bunu çocuk kavgasına çevirip 'Ben iyiyim, sen kötüsün' demek bir tuhaf oluyor. Bu durum bana tuhaf geliyor. (Başkalarına gelmeyebilir.) Örneğin Demet Akalın, twitter'da "Bu yazın en iyi albümü benim" yazınca Işın Karaca'dan jet yanıt gelmiş, şampiyonun kendisi olduğunu söylemiş... Tabii bu atışmalar Demet'le Işın'a özgü değil. Albümler birer birer çıktıkça daha ne atışmalar göreceğiz biz! Bunlar da işin olmazsa olmazı işte. Neyse... Gelelim yaz albümlerine. "Şöyle bir yaz şarkısı yapalım, havamızı atalım" düşüncesi herkeste var. Çünkü iyi bir şarkı yakaladıysanız bütün gece kulüplerinde, beach'lerde şarkınız gümbür gümbür çalar. Bu da havalı bir şeydir! Dolayısıyla besteciler, slogan sözler ve hareketli ritimlerle, bir formül üzerinden giderek şarkıları yaparlar. İşte tam da bugünlerde, "Ben de bir yaz şarkısı patlatayım. Her yerde şarkım çalsın, sesim duyulsun" havalarına girmeden bir albüm yapan ve bu anlamda ezber bozan bir şarkıcı var; İzel... Jazznağme adlı yeni albümünde Türk Sanat müziğinin unutulmaz şarkılarını yorumlayan İzel, piyasanın kıpır kıpır olduğu günlerde gerçekten zor bir işe soyunmuş. Ama iyi ki de böyle bir şey yapmış. Bunca gürültünün içinde İzel'in sesinden o şarkıları dinlemek insanın içine bir sükunet getiriyor dersem inanın abartmış olmam. Olgunluk dönemine denk gelen bu albüm İzel'e çok yakışmış. Üç gündür sürekli başa alıp dinliyorum. Mesela, bir yaz akşamı, şöyle dalgalar hafif hafif ayağınıza vururken, karşıda da gün batarken öyle gider ki bu şarkılar... Sessizliğin sesini ne kadar özlediğinizi fark edersiniz...
