S
alı günü Beyaz TV'de Seda Sayan'ın programına konuk oldum. Yıllardır ekranda izlediğimiz bir programın perde arkasına tanık olmak, benim için ilginç bir tecrübeydi.
2.5 saatlik yayın süresince aslında Seda Sayan'ı izledim. Her gün, binbir türlü ruh halinin içine girip oradan nasıl kendisi olarak çıkabildiğini görmek ilginçti. Çünkü ekstra bir güç gerektiriyor bu...
Şöyle düşünün; gayet güzel başladığınız bir gün, stüdyodaki konuklar ve konu nedeniyle bir anda başka bir yöne dönebilir. Onların mutsuzluklarından, acılarından, kavgalarından, anlam veremediğiniz çekişmelerinden sinirlerinizin etkilenmemesi mümkün değil!

OMUZLARIM ÇÖKTÜ
Ben bile, konuk olduğum programda kendime hakim olamayıp babalarıyla mal kavgası yaşayan karı-kocaya hafiften sesimi yükselttim. Çünkü gerildim! Program bittiğinde omuzlarım ağrıyordu, onların yaşamlarının bütün ağırlığı, kavgasıyla, gürültüsüyle omuzlarıma çökmüştü sanki.
Ve işte o zaman Seda'nın gücünü anladım.
Her gün bu kadar mutsuz ve gergin hayatlarda dolaşıp sonra yeniden kendi sükunetine dönebilmek için güç gerekiyor gerçekten.
Seda Sayan, haklıyı haksızı ayırt ediyor, yol gösteriyor, yön vermeye çalışıyor, insanları o karanlık kuyulardan dışarı çıkarmaya uğraşıyor.
Hem de iki-üç saat içinde ve asla sulh sağlamadan işin peşini bırakmıyor. İnsanlar kendi dertlerine yetemezken, o herkese çare olmaya çalışıyor. Bu sadece bir televizyon yayıncılığı olayı değil, başka bir şeydir...
Onun için tebrikler...