İnsan çocukları uğruna gün geliyor nelere evet diyor... Futbol Federasyonu Başkanı Mahmut Özgener ve ailesi günlerden bir gün bir dostlarının Alaşehir'deki çiftliğine ziyarete gidiyorlar. Çiftlikteki minik bir buzağıcık Özgener'in iki oğlu Cem ve Can'ın çok ilgisini çekiyor. Gün boyu sevimli yavruyla ilgileniyor, seviyor, çimenlerde koşuşturup duruyorlar. Ve fakat sonunda, eve dönme zamanı geldiğinde, ne minik buzağıcık ne de çocuklar birbirlerinden ayrılmak istemiyorlar. Hayvan özellikle Cem'in peşinden ayrılmıyor, "Beni de yanında götür" der gibi Cem'e adeta yapışıp kalıyor. Çocuklar da tutturuyorlar "Baba, n'olur o da bizimle gelsin" demeye... Olurdu, olmazdı derken sonunda her ailede olduğu gibi bu savaşı da çocuklar kazanıyor ve Özgener ailesi evlerine bu bebek inekle dönüyorlar. Eh buzağı bu, ağılda durduğu gibi durmuyor, zamanla büyüyüp serpiliyor. Artık evden gönderelim, olmadı keselim sözleri çocukların kulağına geldiğinde ise ikinci bir arbede çıkıyor. Ve bu savaşın da galibi kısa bir sürede belli oluyor tabii: Cem, Can ve adını Cem'den alan inek Cemile. Gerçi bunda anne Ayşe Özgener'in de parmağı olduğundan şüpheleniyorum ben. Kendisi gerçek bir hayvansever çünkü. Evlerinde Cemile'nin dışında daha makul boyutlarda değişik hayvanlar da beslediklerini biliyorum. Sözün kısası şimdi Özgener'lerin İzmir'deki villalarının bahçesinde besledikleri kedi, köpek, kaplumbağa, vs.nin yeni bir arkadaşları var: Cemile! Ben bu hikayeyi çok sevdim. Hem 'arkadaşlarına' sahip çıkan Cem ve Can'a, hem de çocuklarının hayvan sevgisine, şartları zorlayıp saygı gösteren anne ve babasına. Çocuklar, Cemile'nin yanaklarından sıkın benim için e mi? Bu arada yaklaşan Kurban Bayramı'nda bilumum hayvanı, çoluk çocuğun gözü önünde, eziyet ede ede boğazlayacak olanlara da buradan selam olsun diyeceğim ama yok, vazgeçtim. Selam melam yok onlara...