Alt tarafı yürüyerek 20 dakika sürecek bir yolu; 'insan trafiğinden' dolayı, yağmur altında 45 dakikada kat edince, yine programımı yarıda kesip koşarak kasabama dönmeye karar verdim.
Bana artık bütün şehirler ürkütücü geliyor ama başka seçenekleri varsa; bir insan neden İstanbul'da yaşamak ister gerçekten hiçbir zaman anlamadım, anlamayacağım da...
Bu şehri sevmek bir tür mazoşizm gerektiriyor ve benim de canım gerçekten çok kıymetli. Bile isteye, o güzel canımı sıkamam doğrusu.

ONU ÇOK SEVDİM
Geçtiğimiz çarşamba akşamı a Haber'de yayınlanan 'Uykusuz Her Gece' programında, sevgili Cem Ceminay'ın konuğuydum.
Kasabalı olmayı konuştuk programda.
Bu konuda kiminle konuşsam; yaşadığım hayata şükrediyor, kurduğum düzenle gurur duyuyorum.
Yine öyle oldu; anlattıkça anlattım, coştukça coştum.
Bu arada programa katılmadan birkaç gün önce, TV karşısında sinirlenmiş; konuklarını hiç konuşturmayan Ceminay'a bir tweet'le fena yüklenmiştim.
Ondan mı bilmiyorum; bu kez program sahibi sustu, car car konuşan bendim. Ve ilk kez karşılaştığım Cem Ceminay'ı da çok sevdim.
Yerinde duramayan, kıpır kıpır hiperaktif bir oğlan çocuğu gibi.
Karşıdan itici gibi duran bu özelliği; samimiyetini görünce, şeker bir adam yapıyor onu.
Hep yazıyoruz ya; önyargının ne b.ktan bir şey olduğunu anlamak ve bir insanı sevmek için tek yapman gereken, bir zahmet vakit ayırıp o insanı tanımak. İnsanlarla 'geçinmeye' gönlün varsa tabii!