Bir cümle çok ağır geldi...
Evde bir kaza geçirmiş Gönül Yazar.
Bastığı kilim kaymış ve ne yazık ki kötü düşmüş, kaburgası kırılmış.
Sağlık durumuyla ilgili, yakınlarından biri Twitter'da şöyle diyordu: 'Gönül Yazar Hanım taburcu oldu.
Evde ve kendisine bakan bir bakıcı var.'

BAKICI MI BAKMALI?
İşte takıldım kaldım orada.
Sevinelim mi şimdi yani buna? Koskoca Gönül Yazar o!
Bakıcı mı bakmalıydı, başına bir hal geldiğinde?
60-70'li yılları hem, sesi hem güzelliğiyle sallamış, bastığı yeri titretmiş, çok büyük aşklar yaşamış, herkesi peşinden koşturmuş bir kadın...
Solist altı olarak çalıştığı 15-16 sene boyunca assolist kadar itibar ve saygı görmüş.
Şarkıyı doğru okumak denildiğinde, Türkiye'de akla gelen üç isimden biri.
Evet içindeki dizginlenemez, yaramaz, şımarık kız çocuğu bir türlü olgunlaşmadığı için başı da dertten kurtulmamış ve kendisine sağlık anlamında pek iyi davranmamış ama ne olursa olsun, o pırıltısı hiç eksilmeyen kadın bu kadar yalnız kalmamalıydı. İnsanların değil de, asıl zamanın vefasızlığı çok sert. Yılların hiç acıması yok; ne güzelliğe, ne şan şöhrete, ne zekaya, ne paraya, ne pula...
O yüzden işi çok uzatmadan, el ayak tutarken, şöyle uykuda tık diye 'Geldiğim yere geri döneyim' diyorum ben...
Haydi inşallah!