Tamam, sizi anlıyorum; milletin diline sakız olmak istemiyorsunuz.
Tamam, hakkınızı teslim ediyorum; siz bile henüz ilişkinizin tonundan emin değilsiniz.
Hal böyleyken cümle âleme duyurmak cazip gelmeyebilir. Özel hayatınızın iş hayatınızın önüne geçmesinden çekiniyorsunuzdur belki de...
Olabilir.
Ya da kafanızda bağıran ses şöyle söylüyor: "Özel hayatımdan kime ne?"
Ama öyle olmuyor, değil mi?
Karşı cinsten bir arkadaşınız da olsa yanınızdaki, magazin basını ille de aganigi naganigi arıyor.
Eh biriyle ilişki kurabilmek için vakit geçirmek de gerekiyor. Dört duvar arasında kim kimi anlayabilir...
Ve fakat benden size söylemesi; iki kişinin kameraları görünce ayrı yönlere gitmesi, içlerinden birinin yüzünü gizlemesi gibi panik halleri bana biraz çirkin geliyor.
Yan yana görülmek istemediğin biriyle neden görüşüyorsun?
Yaptığın, yanındaki kişiye ayıp değil mi?
Madem arkadaşın ya da sevgilin; kimden niye kaçırıyorsun? Kimin yargısından korkuyorsun?
Varlığı seni ürküten birine zamanını niçin veriyorsun?
Sevgilin değilse, "Arkadaşım" der geçersin ya da istersen sessiz kalırsın, gülümsersin. Canın magazincilerle konuşmak istemiyorsa; tek kelime bile etmezsin, somurtursun. Ki bu senin hakkın.
Amaaaa koltukların altına saklanmak, yüzünü gizlemek, olay yerinden koşarak uzaklaşmak niye?
Hayatımıza aldığımız insanlara değer vermeyeceksek, onların hayatımızda işi ne?