Çok ayrı iki gazetede, çok ayrı iki kalem, sözleşmiş gibi ayni şeyi yazmışlar ayni gün..(Pazartesi). Gazeteciliği.. Köşe yazarlığını..
Radikal'de Ezgi Başaran..
Aydınlık'ta Tuna Kiremitçi..
Tuna, yeniden köşelere dönmüş "Köşe yazarlığını hiç sevmem" başlıklı yazısıyla.. Niye sevmediğini anlatıyor..
"Bir tarafta okurun nabzına göre şerbet vermek var.. Üç günde öğrenirsin alkışı nasıl kapacağını. Okurun bildiği, istediği şeyleri yazar, amigo olursun. Arpa bitince karşı tribüne geçer, eski savunduklarının tam tersini yazarsın, fıstık gibi olur.. Okur köşe yazarından fikir istemez. Kendi fikirlerini onaylamasını ister."
Peki öte yanda ne var?.
"Taze fikirler üretmek.."
Tuna "Bunun adı intihar" diyor. "Çünkü böyle yapanı her mahalleden kovarlar.. Ulusalcı da kızar, İslamcı da, liberal de.."
"Yani ya tribünlerin alkışını almak için amigolaşmak, ya da yeni laf edeceğim diye her tribünden sopa yemek.."
Köşe yazarlığı kırk katırla kırk satır tercihi Tuna'ya göre..
Ezgi konuyu daha da genişletmiş. Köşelerden alıp, tüm gazeteye yaymış..
"Medyamızın okuyucusuyla kurduğu ilişki Şamil Tayyar ile Emin Çölaşan arasına sıkışmış" diyor.
Sebep..
"Bir kısım halkımızın 'Gezi zekâlılar' bir kısım halkımızın da "Bana bak Tayyip' diliyle içinin soğuması 'Hay ağzını öpeyim' diyerek rahatlaması.. Ve medyanın bu iki soğuma türüne hizmet edecek şekilde kendini konumlandırması.
Manyaklık haline varmış kutuplaşmanın sonunun nasıl acı olduğunu da anlatıyor Ezgi.. "Çarpıtırsınız.. Bakarsınız söz eden yok, bu sefer yalan söylemeye başlarsınız. Yalan haber.. Yalan röportaj filan.."
Alkış Tuna'ya.. Alkış Ezgi'ye..
Hali pür melalimiz, bu kadar gerçek, bu kadar çarpıcı anlatılırdı ancak!..