Evet kahrolduk yine ama aslında şaşırmadık.
Beklenen bir sonuçtu zira. Birilerinin barışa giden bu yola mayın döşeyeceği tahmin ediliyordu.
Türk ve Kürt gençlerinin ölümüyle kendini ayakta tutmaya çalışan birilerinin illa ki bir pislik yapacağı biliniyordu.
Normaldi. Çünkü onların işine gelmeyen bir şeyler olmaya başlamıştı Türkiye'de. Hiç ummadıkları bir hava esiyordu.
Daha önce hiç bu kadar güçlü esmeyen bir barış rüzgârıydı bu. Çok şükür! Koyması gerekenler hep beraber taşın altına el koymaya başlamıştı artık.
AKP iktidarının yıllar evvel başlattığı "Demokratik Açılım" projesine burun büken, desteklemek bir yana kösteklemek maksadıyla tavır koyan ana muhalefet partisi CHP sonunda eski yöneticilerinin o bildik klişe muhalifliğini bir yana bırakıp, iktidara, "Gelin akan bu kanı birlikte çözmeye çalışalım" diyerek çağrıda bulunmuştu.
Son derece iyi niyetle yapılan bu çağrıya iktidar da iyi niyetle cevap vermişti.
Umutlanmıştık...
Kafa kafaya verip konuşmuşlardı. Ve kamuoyu önünde hem CHP lideri Kılıçdaroğlu'nun, hem de iktidarın başı Başbakan'ın olumlu mesajları hepimizi umutlandırmıştı.
Sevinmiştik çok.
Sevincimiz, halkı adına verdiği mücadeleyle Kürtler arasında tartışılamaz bir değeri ve sembolik yeri olan Leyla Zana'nın, "Kürtler ve Türkler birbirinden ayrılamaz bir ailedir. Bu topraklara barış artık bir an evvel gelmeli" sözleri ile iki kat daha artmıştı.
Kardeşlerin birbirini öldürmesinden beslenenler hariç artık herkes barış rüzgârının esintisine kaptırmıştı kendini.
"Mevzubahis kanı durdurmak ise o zaman herkes üzerine düşeni yapmalı" anlayışı hâkimiyet kazanmaya başlamıştı. Bu hâkim anlayışın daha da genişlemesi lazımdı.
Gazeteci-yazar Avni Özgürel sırf bu sorumluluktan hareketle Kandil yollarına düştü. PKK'lılara "ölün ve öldürün!" emrini veren askeri kanat sorumlusu Murat Karayılan'la görüştü.
Karayılan'ın itiraflarını, düşüncelerini ve geleceğe dair planlarını kaleme döktü tek tek.
Ve izlenimlerini aktardığı Neşe Düzel'e de dedi ki; "Kandil'deki PKK'ların da zihninde, 'barış ne zaman olacak, vatana ne zaman döneceğiz' düşüncesi var. Onlar da barış ha bugün, ha yarın olacak diye bekliyor."
Ne güzel Kandil de artık öldürmekten ve ölmekten bıkmıştı! O zaman barış kapıdaydı. Ucu ucunaydı her şey.
Ama öyle olmadı. Dün sabah anaların yüreğine yine ateş düşürüldü. Bildik tipler.
Elini kan dolu havuzda yıkamaya alışkın o tipler. Yapmışlardı yine yapacaklarını.
Kara haberi öğrenir öğrenmez Avni Özgürel'i aradım. Şaşkındı çok. "Kandil'in emri olmadığına eminim. Daha önceki barış sürecine balta vurmak için Silvan'ı yangın yerine çevirenler yine" dedi sadece.
Karayılan ona verdiği söyleşide Silvan saldırısı ile ilgili "Yerel unsurlar yaptı. Kontrol edemedim" demiş.
Dünkü saldırının arkasında da yine Karayılan'ı takmayan o yerel unsurlar mı, genel unsurlar mı var bilmiyorum! Açıkçası çok da ilgilenmiyorum. "Karayılan mı iyidir, diğerleri mi iyidir" tartışmasını yapacak değilim! O onların problemi.
Hangisini ciddiye alacak?
Ama PKK adının geçtiği her olaya alkış çırpmayı alışkanlık haline getirmiş bazı müptezel klavye gerillalarına da şunu sormak istiyorum:
"Dün bütün gün dolaşımdaydınız. Evlatlarını kaybetmiş analara çağrıda bulundunuz.
'Bu ateş, bu kan ancak Kürt ve Türk analarının birlikteliği ile durabilir! Hadi bütün analar birleşin!' falan diye. Bence siz bırakın anaların acıları üzerinden ahkâm kesmeyi de, bize bu devlet çözüm yolunda bundan sonra hangi PKK'yı ciddiye alacak, onun cevabını verin!
Çünkü biz biliyoruz ki anaların yüreği de, acıları da zaten bir! Bir olmayan sizin peşinden gittiğiniz örgüt! Ne yapacak şimdi bu devlet? Kandil merkezli Karayılan'ınızın PKK'sını mı yoksa ona kafa tutan, onun yöntemlerini doğru bulmayan, onu sallamayan Bahoz Erdal'ın PKK'sını mı ciddiye alacak? Hangisi?"
