Zaman zaman hepimiz bu hatayı yaparız aslında... Kendini beğenmek, kendini sevmek, kendine saygı duymak tamam da, bunu kör göze parmak şeklinde dile getirmek, insanı sevimsiz hale getirebiliyor. Bundan iki yıl kadar önce, o zamanlar çok popüler olan bir dizinin oyuncularından biri, kendisiyle yapılan röportajda şunları söylemişti: "Ben bir erkeği etkileyecek kadar iyi, büyüleyecek kadar güzel, ilgi uyandıracak kadar zeki ve ona sahip olacak kadar anlayışlı bir kadınım..." "Ben zirveye yılanlar gibi sürünerek değil, kartallar gibi süzülerek çıktım..." "İş hayatımda ne kadar çekilmezsem, özel hayatımda da o kadar yaşanılası bir kadınım..."

***
Nasıl cümleler ama... Kimin söylediği önemli değil. Şimdi... O kişi gerçekten bu anlattığı özelliklere sahip bir kadın olabilir. Yani bunların hepsi doğru olabilir. Kendini dev aynasında görmüyordur da, yalnızca kendisiyle ilgili gerçekleri dillendirmekten çekinmeyecek kadar samimi, içten ve özgüveni sağlam bir kadındır. Ama tüm bu özellikleri bir insan kendi ağzından, "Ben şöyleyim, ben böyle şahaneyim" dediği zaman, itici gelebiliyor.

***
"Ben muhteşemim, çok iyi bir insanım, çok da başarılıyım, aynaya korkmadan bakabilirim ve insanlar tarafından çok seviliyorum." Bu cümleleri eğer günde bir kez içinizden tekrarlıyorsanız ama sadece içinizden, o zaman çevrenizde gerçekten ışıltılı bir halkanın oluştuğunu insanlar hissedecektir. Ama bu cümleleri içinizde bırakmayıp, gırtlak yoluyla insanlara duyurduğunuzda, tüm bunlar doğru bile olsa, dinleyenlere itici gelecek, sevimsiz bir pozisyona düşecek, var olan ışığınızın da fişi çekilecektir. Gibi geliyor bana. Ne dersiniz? Tamam... Kendimizi önemseyelim, hatta coşup, hayran bile olalım ama bırakalım övgü sözcükleri ve yorumlar, başkalarından gelsin! Di mi ama?