Kısa süre önce yaptığım bir yurt dışı seyahatinde tanıdığım bir Türk kızıydı o.
Sonra bir akşam yemeğinde bize hikayesini anlattı. Varlığından bile haberdar olmadığı ikiz kardeşini bir gün nasıl bulduğunu anlatırken, her cümlesi bir film karesi gibi canlandı gözümde. O kocaman hayatı, çocuk omuzlarında nasıl taşıyabildiğine ve o günlerden bugüne nasıl böyle umut dolu bir genç kadına dönüştüğüne inanamadık.
Anne ve babası ayrıldıklarında baba; "Bundan nasıl olsa bir tane daha var" diyerek ikizlerden birini ve büyük kızını yanına almış. Sekiz aylık ikizlerden diğerini (yani benim tanıdığımı) ise anneye bırakmış.
BENDEN BİR TANE DAHA VAR!
Aynı şehirde birbirlerinin varlığından habersiz büyümüşler.
Sonra bir gün bizimki 13 yaşında, bir markette sırada beklerken aynadan bir yüz görmüş. "Aaa, benden bir tane daha var" demiş. Çocuk oyunu gibi... Dönmüş bakmış; bakmışlar birbirlerine ve "Biz kardeş miyiz?" demişler.
Ailelere sormuşlar ve gerçek açıklanmış ikizlere.
Sonrası mı?
Kitap gibi bir hayat. Birlikte acıyan, birlikte kanayan, birlikte çoğalan bir hayat.
Elif Şafak'ın 'İskender'ini okurken; İspanya'da tanıdığım, annesi Romanya'dan, babası Türkiye'den o güzeller güzeli genç kız geldi aklıma.
Ben 'İskender'in değil, ikiz kardeşler 'Pembe' ve 'Cemile'nin öyküsünün büyüsüne kapıldım.
Ayrılmış yollarının nerede kesişeceğini merak ederken; romanın sonlarına doğru ortaya çıkan sürprizle neye uğradığımı şaşırdım.
Elif Şafak, erkek olmanın ağırlığı altında ezilen erkeği anlatırken; aslında bin türlü şey anlatıyor. Ama dedim ya; ben 'Pembe' ile 'Cemile'nin büyüsüne kapıldım.
BU DA OKUYUCU KAPRİSİ
Biliyorsunuz; 'Aşk' kitabınının kapağına iki farklı çalışma uygulanmıştı.
Pembe kapaktan sonra bir de gri renkli kapak basıldı.
Şimdi diyorum ki, benzer bir şey 'İskender' için de yapılsa; ön kapakta 'Pembe', arka kapakta 'Cemile' olsa... Çünkü erkekleri anlamak için önce ve en çok kadınları anlamak gerekiyor.
Ve ben 'Pembe' ile 'Cemile'nin bir yüzü olsun istiyorum. (Bu da okuyucu kaprisi işte!)
