Bir parça Pollyanna'cılığın kimseye bir zararı olmaz. Tam tersi, hayatı anlamayı ve tahammülü kolaylaştırabilir.
Başına gelen olumsuzlukların vereceği zararı azaltabilir vs.
Oturup karalar bağlamaktansa "Her şerde bir hayır vardır" deyip yola devam etmek en doğrusu olabilir. Ama bunu da abartmamak lazım.
Hele de ağzımızdan çıkan her söz bize, aynadan yansıyan ışık gibi geri dönüyorsa.
Turizmci ve 'uzaya gidecek ilk Türk turist' Ahu Aysal'ın hastalığıyla ilgili söylediklerini okuyunca; bu yüzden "Yok artık, bu kadar da değil" dedim.
ÖLÜMDEN KORKMUYOR
Bir süre önce geçirdiği hastalıkla ilgili şöyle demiş Aysal:
"Kanser olduğum için Tanrı'ya şükrediyorum. Çünkü bana hayatı daha iyi yaşama fırsatı verdi. Küçüklüğümden beri hayallerimi süsleyen dünyayı gezme imkanını bu sayede buldum. Artık beni hiçbir şey korkutmuyor; ölüm bile!"
Hani düşünüyorum da; olur da günün birinde böyle ağır bir hastalıkla mücadele edip kazanırsam, "Bu hastalık için şükrediyorum, hayallerimi gerçekleştirmeme, dünyayı gezmeme vesile oldu" demeye korkarım.
Korkarım, çünkü... Ağzımdan çıkacakların geri dönüşünden endişe duyarım.
Ya bu dediklerim duyulur, kabul görür ve 'Madem bu kadar şükrettin, al o zaman, sana biraz daha azap verelim' diyen olursa?
Mutlu bir hayatın ve hayallerimi gerçekleştirmenin nedenini yaşadığım hastalığa bağlarsam, o hastalık geri gelmez mi?
Korkularla da yaşanmaz tabii ama melanete de şükredilmez ki!
Yok, yok bu riske girmem herhalde...
'Defi kaza, defi bela; benden uzak cehenneme direk' der bir daha o yaşadığım dönemi ağzıma almam.
Herkesin inancı kendine tabii...
Bana garip geldi Aysal'ın bu sözleri. Söylemeden geçemedim.
