Şiir yazan, şiir okuyan, şiiri seven insandan, insanlığa zarar gelmeyeceğini savunurum her zaman. Şiirle iç içe yaşayan her insan benim için makbuldür.
Şiir yazmak kadar şiir okumanın da 'sanat' olduğuna inanırım. Zira, naçizane yazdığım mısraları, okurken rezil edenlerdenim. Bu nedenle güzel şiir okuyanlara hep gıpta etmişimdir.
Birazdan yazacaklarım 'siyaset üstü' olacak. Çanakkale Destanı klibindeki o şahane şiiri Kemal Kılıçdaroğlu da, Devlet Bahçeli de, Selahattin Demirtaş da bu güzellikte okusaydı, yine yazacaktım.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ı seversiniz ya da sevmezsiniz. Bir edebiyat gönüllüsü olarak burada beni ilgilendiren; şiir seven, ezbere şiir okuyan, okuduğu şiirin duygusunu her hücremize nakış gibi işleyen bir cumhurbaşkanına sahip olmak.
Ben, Arif Nihat Asya'nın 'Dua' şiirinin, muhteşem görüntüler eşliğinde seslendirildiği o klibi izlerken, okuyanın siyasi bir kimlik olduğu gerçeğini unutuyorum. Kendimi, içimde asla közlenmeyen vatan sevgisi ateşinin alevlerine bırakıp "Sen hiç şühedanın sesini duydun mu?" mısrasını her duyuşumda eriyorum. Hele o şiiri okuyan kişinin, zamanında 'sadece şiir okuduğu için' hapis yatan biri olduğunu düşününce, duygularım katmerleniyor. Sahi, 'vatan şairi' dediklerimiz içinde hapis yatmayan, sürgüne gönderilmeyen, kitapları toplatılıp yakılmayan, gizli ya da açık baskı görmeyen bir tekini hatırlıyor musunuz?
Yıllarca şiire, şaire en çok eziyet edilen ülkenin vatandaşı olarak yaşamak sizin de içinizi burkmadı mı?
Gelin öyleyse hep birlikte şahane şiir okuyan bir cumhurbaşkanına sahip olmanın keyfini yaşayıp, tüm siyasi eğilimlerimizden sıyrılarak, birer 'edebiyatsever' olarak o yılların intikamını alalım...
