Öğrenmenin yaşı yoktur, "sarı saçlım mavi gözlüm" lafını Aşık Mahzuni Şerif'in icat ettiğini bilmiyordum.
Aşık Veysel'in bir "10 Kasım şiiri" yazmış olduğunu da.
Ankara bürokrasisi Veysel'i çok sevmiş, hep korumuş kollamıştır, çünkü hem geliştirmeye ve yaymaya çalıştıkları "Halkevleri kültürüne" cuk oturuyordu, hem de "solcu molcu" değildi.
Siz önce şu manzumenin tadına varın, Veysel iddia edildiği gibi "büyük" bir şair midir yoksa Abdülhak Hamid gibi "balon" mudur, başka bir gün tartışırız.
Okuyalım:
"Ağlayalım Atatürk'e/Bütün dünya kan ağladı/Başbuğ olmuştu mülke/Geldi ecel can ağladı.
Şüphesiz bu dünya fani/Tanrı'nın aslanı hani/İnsi cinsi cem'i mahluk/Hepsi birden ağladı.
Doğu batı cenup şimal/Aman Tanrı'm bu nasıl hal/Atatürk'e erdi zeval/Amir memur altın kürsü/Yas çekip mebusan ağladı.
İskender-i Zülkarneyn/Çalışmadı buncaleyin/ Her millet Atatürk deyin/Cemiyet-i Akvam ağladı.
Atatürk'ün eserleri/Söylenecek bundan geri/Bütün dünyanın her yeri/Ah çekti vatan ağladı.
Fabrikalar icat etti/Atalığın ispat etti/ Varlığın Türk'e terketti/Döndü çark devran ağladı.
Bu ne kuvvet bu ne kudret/Vardı bunda bir hikmet/Bütün Türkler İnönü İsmet/ Gözlerinden kan ağladı.
Tren hattı tayyareler/Türkler giydi hep karalar/Semerkand'ı Buharalar/İşitti her yan ağladı.
Siz sağ olun Türk gençleri/Çalışanlar kalmaz geri/Mareşal Fevzi'nin askerleri/Ordular teğmen ağladı.
Zannetme ağlayan gülmez/Aslan yatağı boş kalmaz/Yalınız gidenler gelmez/Felek el mevt'in elinden/Her gelen insan ağladı.
Uzatma Veysel bu sözü/Dayanmaz herkesin özü/Koruyalım yurdumuzu/Dost değil düşman ağladı.
