Bir liderin, farklı bir karakterin, bir takımı ne hale getireceği, maç anlayışını, oyunu yaşayışını ne kadar değiştirebileceğini bir kez daha gördük.
Daha dört gün önce sondan ikinci takımdan beş gol yiyerek yenilen bir takımın, sezonun kırılma maçında, on birinci saniyede yenik duruma düşmesiyle, içinde bulunacağı ruh halini değerlendirin...
Bülent Korkmaz'ın, "Benim kaptanımdı" dediği Arda'nın ateşlemesiyle birlikte, biten hiçbir şeyin olmadığına inanan bir Galatasaray takımını seyretmeye başladık. Mehmet Topal'ın sakatlanıp çıkmasıyla orta saha direncinin azalması, 40. dakikaya kadar Bordeaux'ya oyunun kontrolünü getirse de, ısrarla kanatları kullanarak yerleşmiş defansın dengesini bozmaya çalışmak, UEFA'da 4. turu getirecek 2-1'lik skorun yaratıcısı oldu.
Bir anda endişelerin yerini gurura bırakan, inadın ve arzunun karşılığını veren tablo ortaya çıkmıştı. Hele hele üçüncü golle birlikte Ali Sami Yen'de 'nostalji' rüzgarı yaşanıyordu. Sorun da burada çıktı zaten.
Adeta mucizevi bir sonuç yakalamak üzereyken, maçı bitirdiler kafalarında. Tribünler zafer şarkılarını söylüyor, sahadakiler "Nasıl olsa" diyorlardı. Ve bu psikolojiyi en doğru tartması gereken kişi olan Bülent Korkmaz ya bir hamle yapmayı hesap edemedi ya da kararını verip uygulamakta gecikti.

SERVET'SİZ ŞAŞIRDILAR
Kendi sahanda istediğin skoru yakalamışken, gecenin gücü tükenmeye başlamış yıldızlarından birini alkışlarla yanına almalıydı. Daha diri, daha kontrollü oynayabilecek bir orta saha ile oyuna devam etmeliydi.
Servet'siz şaşkına dönen tandemin sadece 11. saniyede değil, üst üste gelen iki Bordeaux golünde de davetkar tavırlarını koruması, mucize keyfini Fransızlar'ın hanesine taşıdı.
Ama kariyerinde bir Milan zaferi yaşamış Bülent Korkmaz'ın oyuncularının, maç bitimine kadar vazgeçmediklerini gördük. Nitekim turu son dakikalarda buldukları golle geçmesini bildiler.
"Böyle şey olmaz" diye düşünürken, "Böyle bir şey yok" diyenler kervanındaydık bu kez.