Fenerbahçe sahaya mücadele gücünü ve aklını koyarak çıktı. Karşısında bir "duran top" takımı vardı ve ilk korneri 24'te kazanan Bursaspor'a karşı bariz bir orta saha üstünlüğü sağlıyorlardı. Beklentilerin aksine daha agresif ve isteyen takımdılar... Aykut Kocaman kendisine yaftalanan 'savunmacı' ilanını artık istatistikçi arkadaşların tozlu arşivlerine itecek kadar cesur oynatıyordu takımını.
İlk 45'in özetinde başına ne geldiğini, rakibin kim olduğunu anlayamayan bir Bursaspor vardı. Ertuğrul Hoca da detay ustasıdır. Sezon başından beri takımını liderliğe taşıyan ayrıntı; duran topları çok etkili kullanmasıydı. Buna, rakibin kullandığı duran topların dönüşünü de ekleyerek, hızlı hücumcularını çokça rakip kaleciyle karşı karşıya bırakacak organizasyonları da eklemişti. Rakibin risk aldığı, savunmada 'en zayıf' olduğu anı değerlendirmek için pusuda bekleyen oyuncuları vardı. Ama... Bu kez Aykut Kocaman'ın ekibi, eşitliği sağlamak için öne çıkan Bursa'yı avlamanın eşiğinden iki kez dönüyordu. Önce Semih, ikincisinde Stoch'un Alex'i unuttuğu müthiş hücum.

ÇAKIR KIRMIZIYI UNUTTU
İkinci yarıda Bursa'nın eşitliği sağladığı 56'ya kadar ise Fenerbahçe rakibine tam beş duran top fırsatı verdi. Caner'in acemi kademesinden gelen sonuncusunda da beraberliğe düştüler. Böylesine bir konsantrasyon kaybını kimse beklemiyordu. Fenerbahçe orta sahası, üçlü sıkıştırmalar ile erittiği rakip ataklarına, bu kez 'teğet' geçersine izin veriyordu. 'Al sana fırsat' rahatlığına kavuşturdukları rakiplerine şampiyonluktan sonraki ikramlarını yapıyorlardı.
Son 20'de Fenerbahçe baskısını izledik. Sanki birileri 'Şampiyonun kim olduğunu gösterin' demiş ve Fenerbahçeli oyuncular, bu apoletin peşine düşmüşlerdi. 'Fenerbahçe gibi' oynayıp, böyle bir deplasmanda 'iki puan kaybettik' deme hakkını elde ettiler.
Cüneyt Çakır iyi maç yönetti. Ama yorum hakkı bulunmadığı (yerde yatan rakibin suratına topu vurma) durumda Sercan'a kırmızı yerine sarı çıkarttı. Kuralların hakemi ne düşündü bilmiyorum. Mentörü (!) kendisine söyler her halde...