Karpatlar'ın Maradonası idi. Romanya'da bir halk kahramanı... Bir dönem Real Madrid, Barcelona ve Brescia'nın kurtarıcısıydı. Futbolunun son döneminde Galatasaray'a geldi. İlah oldu. Dört yıl ard arda gelen şampiyonluklar ve sonunda da UEFA Şampiyonluğu ile taçlandırılmış Galatasaray'ın süper yıllarının baş rol oyuncusuydu. Galatasaray ona taptı. Taraflı tarafsız herkes hakemlere davranışını eleştirirken futboluna şapka çıkartmıştı.
Futbolu bıraktı. Ülkesine döndü. Romanya vefalı bir ülke. Hagi'yi derhal milli takımın başına getirdiler. Rezil oldu. Bursa kucak açtı. Yine rezil oldu. Sonunda da Galatasaray kendisine çok önemli hizmetleri dokunan evladını teknik direktör yaptı.
Hagi sosyo-ekonomik ağır problemler yaşayan Galatasaray'a geldiğinde sorunları biliyordu. Üstelik Galatasaray için gelenek ve anenelerin belki kanunlardan da önemli olduğunu da biliyordu. Ama Hagi utanmadan, sıkılmadan, kulübün içinde bulunduğu sıkıntıları gözardı ederek yönetimini topa tuttu. Şunu da biliyordu: "Başkan ve yöneticileri medyada çatır çatır eleştiririm. En ağır şekilde sallarım. Ama onlar beni kovamazlar. Çünkü bana ihtiyaçları var."
Başta Canaydın ve yöneticiler kriz yönetimini iyi götürüyorlar. Hagi bir şeyi çok iyi bilmeli ki, Galatasaray'ı şampiyon yapsa da seneye takımın başında olamayacak. O bir daha Türkiye'de hiçbir takımda çalışamayacak. Belki Köstence'nin, Ploeşti'nin ya da Braşov'un vasıfsız hocası olabilir. Ama altyapı eksikliği ya da "Hâlâ eski büyük Hagi'yim" paranoyası onun hocalık kariyerini daha 40 yaşında sona erdirdi.