Huzur kavramı üzerine farklı bir hikayeyi paylaşayım sizinle.
Halkı tarafından çok sevilen bir kral, huzuru en güzel resmedecek sanatçıya, büyük bir ödül vereceğini ilan eder. Yarışmaya çok sayıda sanatçı katılır. Günlerce çalışırlar, birbirinden güzel resimler yaparlar. Sonunda eserleri saraya teslim ederler. Tablolara bakan kral, sadece ikisinden hoşlanır. Ama birinciyi seçmesi için karar vermesi gerekir.
Resimlerden birisinde bir göl vardır. Göl, tıpkı bir ayna gibi etrafında yükselen dağların görüntüsünü yansıtmaktadır. Üst tarafta pamuk beyazı bulutlar gökyüzünü süslemektedir. Resim bakanlara mükemmel bir huzur hissi verecek kadar güzeldir.
Diğer resimde de dağlar vardır. Ama engebeli ve çıplak dağlar. Dağların üstündeki öfkeli gökyüzünden boşanan yağmurlar ve çakan şimşek ise resmi daha da sıkıntılı bir hale sokmaktadır. Dağın eteklerindeki şelale insana gürültüyü, yorgunluğu hatırlatacak kadar hırçın resmedilmişdir. Kısaca resim pek de öyle huzur verecek türden değildir. Fakat kral resme bakınca, şelalenin ardında kayalıklardaki çatlaktan çıkan minnacık bir çalılık görür. Çalılığın üstünde ise bir anne kuşun örttüğü, bir kuş yuvası göze çarpmaktadır. Sertçe akan suyun orta yerinde anne kuşun kurduğu yuva, izleyenlere harika bir huzur ve sakinlik örneği sunmaktadır.
Sonuçta ödülü kim kazanır dersiniz? Yanıtı ikincidir. Kral bunun nedenini şöyle açıklamıştır:
"Huzur, hiçbir gürültünün, sıkıntının ya da zorluğun bulunmadığı yer demek değildir. Huzur, bütün bunların içinde bile yüreğimizin sükunet bulabilmesidir."