Geçen hafta boyunca sabahları Müge Anlı'yı izledim. İzmir'in köyünde 30 yaşındaki evli ve çocuklu adam tarafından kaçırılan 12 yaşındaki kızın hikayesi, gerçekten de filmleri aratmayacak bir dram içeriyordu.
Ancak hikayeden daha dramatik olanı, İzmir gibi en gelişmiş kentlerden birine bağlı bir köyde insanların yaşamak zorunda bırakıldıkları ilkel şartlardı. Düşünün bir kere, 'kız, tuvalete gitmek için evden çıktığı sırada' kaçırılmış. Yani İzmir'in Kiraz ilçesine bağlı Olgunlar Köyü'nde evin kızı, tuvalet ihtiyacını gidermek için ev dışındaki barakaya gitmek zorunda... Hafta boyunca edindiğim izlenime göre köyün ne doğru dürüst bir yolu, ne de alt yapısı var. Eminim, okulu da yoktur. Varsa bile verilen eğitim Allah'a emanettir.
Yer: İzmir. Yıl: 2014... Ama insanlar adeta mağara devrini yaşıyor... Yine eminim ki; bu ilin valisi de, belediye başkanı da, emniyet müdürü ya da jandarma komutanı da hayatlarında bir kez olsun o köye uğramamışlardır.

GİTMESEK, GÖRMESEK...
Yıllardır hep Doğu'nun makus talihinden yakınıp durduk. Zor şartların sadece oranın insanına özgü olduğunu sandık. Ama buyurun işte... İzmir'in köyü yokluk ve yoksulluk içinde. Evin dışındaki tuvalete giden kızlar, 30 yaşındaki evli adamlar tarafından başlarına odun vurulup kaçırılıyor. İzmir'in orta yerinde Neandartel Dönem...
Aman sakın ola ki, Olgunlar Köyü'nün sakinleri bana gücenmesin. Amacım tabii ki onları taş devri insanları gibi göstermek değil. Olayı abartıyorum ki, ilgililerin dikkatini çekebileyim. Bu vesileyle belki yolları açılır, okulları onarılır, refah düzeyleri bir nebze olsun artar. Maksat, Olgunlar Köyü'nü vesile edip Ata'mızın unutulmaya yüz tutan 'Köylü, milletin efendisidir' sözünü hatırlatabilmek...
Televizyonların yol hikayecilerinden, belgeselcilerinden, köy köy dolaşan seyyahlarından da ricam var: Eminim Batı'da bizim 'modern' diye bildiğimiz pek çok gelişkin(!) kentin köylerinde de aynı yoksunluk ve ilkellik birebir yaşanıyordur. Gitsinler, görsünler, bize de haber versinler. Sayelerinde 'Orada bir köy var uzakta; gitmesek de, görmesek de, o köy bizim köyümüzdür' romantizmini bıraksak artık. Çünkü burnumuzun dibinde 'gitmediğimiz, görmediğimiz' öyle çok köy var ki...