Gülben Ergen'in kitabı Öğrendim ki...'yi okuyorum. Henüz sonuna kadar gelmedim. Çünkü her paragrafını içime sindire sindire okumaya çalışıyorum.
Ama yazmak için sonunu bekleyemedim. Çünkü çok sevdim, sizinle de paylaşmak istedim.
Gülben bir edebiyatçı değil. Zaten böyle bir iddiası da yok. Son derece yalın yazmış. Ama öyle içten, öylesine insanı sayfaların içine alan bir tarzı var ki, etkilenmemek olası değil.
Bir kere son derece mütevazı. Ayrıca kendisini, hatalarını, acemiliklerini o kadar iyi analiz edip o denli samimi bir şekilde eleştiriyor ki, özgüvenine ve medeni cesaretine hayran kalıyorsunuz. Kitapta Gülben'in hayatı yeniden keyfedişine tanıklık ediyorsunuz.
İçinde hepimizin hayatını yeniden gözden geçirmesine yarayacak çok değerli tecrübeler var. Kitapta beni en çok etkileyen bölüm ise şöyle: "İçimdeki güçsüz ile Kabe'de tanıştım.
Onu orada bıraktım...
Ben onun bir parçasıyım.
Güçsüzlük neymiş?
İçimdeki boşlukla Medine'de, Efendimiz'in huzurunda tanıştım. Hayatımda ilk kez hiç oldum.
Sonra o duyguyu bir daha hiç yakalayamadım.
Yakalamaya çalışacağım, çok gayret edeceğim...
Ölmeden önce öldüm O'nun huzurunda çünkü..."