Sonbahar geldi... Sabahlar serin, geceler soğuk. Ama gündüzler bizim...
Bu şehirde bu mevsim de güzel.
Güneşin rengi de güzel...
Pazar günü, şehrin kalabalığından çıkıp kendimizi yola vurduk ve "Biraz daha gidelim" diye diye Şile'ye vardık... Şile'nin yaz aylarında kalabalık olduğu kesin... Ama bugünlerde şahane...
Balık sezonu açıldı ya! Önce limanda balıktan dönen tekneleri izledik. Sonra palamutların buzlanıp TIR'lara yüklenmesini...
Mendirekte oturup Karadeniz'in çok tehlikeli azgın dalgalarına baktık.

TADINI ÇIKARMIŞLAR
Sonra, Ağlayankaya'da denize girenleri gördük, imrendik. (Pazar günkü havada denize girmek cesaret isterdi.) Ben de dizlerime kadar suya girdim, sonra kumlu ayaklarımla cadde boyu yürüdüm. Hafifledim. Sanki, aylardır deniz yüzü görmemiş gibi!
Ardından plaj tarafına geçtik, şezlonglara uzanıp son güneş kırıntılarını içimize çektik. Çaylarımızı içtik... Uzayıp giden kumsalda çok sayıda insan yoktu ama tadını bilenler gelmiş sabahtan.
Tadını da çıkarmışlar. Ama...
Ne denizimizin kıymetini biliyoruz, ne sahillerimizin...

SAHİLİ İÇLER ACISI
İstanbul'un bu kadar yakınında bir deniz var ve sahili, plajı içler acısı durumda. Plaj, bölüm bölüm işletmecilere kiralanıyor sezonda. Onlar da şezlong-şemsiye kiraları ve yiyecek içecek servisi ile para kazanıyorlar. (Ki buraları kiralamak bayağı zormuş.) Ama şöyle tertemiz, dört dörtlük bir yer ne yazık ki yok.
Niye var olanın kıymetini bilmeyiz, niye değerlendiremeyiz anlamak mümkün değil?
Yine de diyorum ki; hafta sonları böyle bir kaçış noktasının olması süper.
Üstelik yol boyunca öyle güzel sürprizler var ki... Çevre köylülerin kurdukları tezgahlardan organik sebze-meyve almak, hatta orada kaynayan kazanda pişen mısırlardan yemek İstanbullu'nun kolay kolay erişemeyeceği lüksler olarak karşınızda.