17 Ağustos depreminde kuzenim, eşi ve oğlu saatler sonra beş katlı binanın enkazından çıkarıldı.
Kuzenim hamileydi ve o gün akşam saatlerinde İstanbul'da doğum yaptı.
Hiçbir şeyleri kalmamıştı ama bir bebek geldi dünyaya, bir taze hayat sundu hepsine.

HİÇ FOTOĞRAF KALMADI
Doğumdan sonra hepimiz alışverişe koştuk; bebeğe, anneye, babaya, abiye giysiler aldık.
Ne kadar çok alırsak, onların yok saydıklarını yerine koyabileceğimizi zannediyorduk.
Ama sonra kuzenim şöyle dedi: "Hayatımız silindi. Bize ait tek bir fotoğraf bile kalmadı!"
Hepimiz birbirimize baktık... En yakınımızdakini, en yakınımızı bile anlayamamıştık...
Sonra herkes albümlerinden o aileye ait fotoğrafları çıkardı. Yeni bir albümle onlara bir taş-toztoprak yığının altında kalmış hayatlarını geri vermeye çalıştık...
Evet, depremde çadır lazım, yiyecek lazım, battaniye lazım, su lazım. Acil!
Ama insana en çok geçmişi lazım. Anıları lazım...
Van'daki bütün binalar yıkılır, yerine de yenisi elbet yapılır... Ama insana bir hayat sunmak lazım her şeyden önce... İçinde duygusu olan, içinde kendisi olan...